en es gr - Letter from Konstantina Karakatsani (5/5/2010)

On April 22, while I was talking on a payphone in the middle of Athens, they came and arrested me. A logical conclusion as I had not set myself a specific time limit so that I could have been gone by the time they tracked me down. Then I was taken to Police Headquarters, where the usual took place. Some specific pigs didn’t miss the opportunity to bully. It was all so nuff, I still feel like throwing up! Anyway, I don’t expect anything better from them. After spending two days in the 12th-floor “safe house,” and after the prosecutor finally decided to put me in prison, I was transferred to Eleona. Six or seven cars and three motorcycles escorted a lone criminal: me.

Of course, everyone defines “crime” in their own way. To them, consciousness and struggle are crimes. That’s exactly why the Minister of Snitch Protection has gone to great lengths to repress crime right from the start! With imprisonments, never-ending criminal prosecutions in the Fire Cells case, mass detentions and creation of files on people, beatings in Exarchia, assaults on political spaces, outrageous charges, and the recent murder of Lambros Foundas—shot in the back during what some reprobates don’t hesitate to call “the great success of the Greek police”.

Their objective isn’t just to dismantle some organization, but to intimidate and paralyze all who fight.

They will never succeed in this attempt…

It doesn’t matter whether there is evidence; you have to go to prison to learn to bow your head… Someone has to tell them, once and for all, that revolutionary consciousness knows no bars, cages, or handcuffs, and that it can’t be “corrected”.

Most people tend to tighten their own chains. Each, in their way, is building their own imaginary prison, because that’s what they were taught, and it makes them happy, they feel secure.

In here and out there, now and forever, those who live free will be the ones that never built their own prisons…

A huge embrace for all the imprisoned and persecuted victors. The vanquished are the ones who cower in surrender and submission.

“In the hushed silence of an impregnable slaughterhouse, the rage of a trapped animal is all the more terrifying.”

PS: When the comrades’ demo reached the prison, the phone lines were cut to prevent me from communicating with them. Also, my cell window—by sheer coincidence!—doesn’t face the street. The demo was received quite positively, and the prisoners talked about it all day.
—Konstantina Karakatsani, Eleona prison, 5/5/2010



Carta de Konstantina Karakatsani

El 22 de abril, mientras hablaba por teléfono desde una cabina en el centro de Atenas, vinieron y me detuvieron. Es lógico, puesto que no me fije un tiempo determinado para seguir huida, de modo que he estado fugada hasta que me han localizado. Luego me trajeron a la Comisaría Central, donde sucedió lo que ya se sabe. No faltaron las fanfarronadas e insultos de algunos maderos concretos. ¡Tan descriptivos fueron que aún tengo ganas de vomitar! De todos modos no espero nada mejor de ellos. Después de permanecer dos días en “el piso franco” de la planta 12, y después de que el fiscal por fin decidiera meterme en la cárcel, fui trasladada a Eleonas. 6 o 7 coches y 3 motos escoltaban a una sola criminal, a mí…

Por cierto “el crimen” cada uno lo define como quiere. La conciencia y la lucha son para ellos un crimen. ¡Justo por eso, el Ministerio de Protección del Chivato desde el principio intenta de forma inexperta reprimir el crimen! Los encarcelamientos, infinitas persecuciones penales por el caso de las Células del Fuego, las retenciones masivas y colecciones de expedientes, las cargas y palizas policiales en Eksarhia, los asaltos a los espacios políticos, las acusaciones podridas, y el recién asesinato de Lambros Foundas por la espalda, el cual algunos malhechores no vacilaron en llamarlo como “el gran éxito de la Policía griega.” Su objetivo no es exclusivamente la desarticulación de alguna organización sino dejar inertes e intimidar a todos los que luchan.

Se quedarán en el mero intento…

No importa si hay pruebas, tienes que entrar en la cárcel para aprender a agachar la cabeza…Alguien de una vez por todas tiene que decirles que la conciencia revolucionaria no conoce de rejas, jaulas y esposas, que no se la puede reformar.

La mayoría de la gente tiende a apretar sus cadenas por sí mismos. Cada uno a su manera está construyendo su propia cárcel imaginaria, porque así lo aprendieron y hasta se alegran de eso, se sienten seguros.

Dentro y fuera, ahora y siempre, libres vivirán los que nunca se construyeron su propia cárcel.

Un abrazo muy grande a todxs lxs vencedores/as encarceladxs y perseguidxs. Lxs vencidxs son lxs que se agachan en la sumisión y la renuncia.

“En cuanto más grande se hace el silencio del matadero acorazado, tanto más les aterroriza la rabia de una fiera atrapada”

PD. Cuando la marcha de lxs compañerxs vino a la cárcel cortaron las líneas de teléfono para que no me pudiera comunicar con ellxs. Además la ventana de mi celda, ¡por pura casualidad!, no tiene acceso a la calle. La marcha fue recibida muy positivamente, las presas hablaban sobre ello todo el día.

Konstantina Karakatsani,

Cárcel de Eleonas.


Κείμενο της Κωσταντίνας Καρακατσάνη

Στις 22 Απριλίου και ενώ τηλεφωνούσα από καρτοτηλέφωνο στο κέντρο της Αθήνας ήρθαν και με συνέλαβαν. Λογικό, αφού δεν είχα ορίσει συγκεκριμένο χρόνο, ώστε να έχω φύγει μέχρι να με εντοπίσουν. Στη συνέχεια οδηγήθηκα στην ΓΑΔΑ, όπου έγιναν τα γνωστά. Δεν έλειψαν και τα νταηλίκια συγκεκριμένων μπάτσων. Τόσο γραφικά που μου έρχεται να ξεράσω! Άλλωστε δεν περιμένω κάτι καλύτερο από αυτούς. Μετά από διήμερη παραμονή στην γιάφκα του 12ου ορόφου και αφού ο εισαγγελέας αποφάσισε τελικά την κράτησή μου, μεταφέρθηκα στις φυλακές ελαιώνα . 6-7 αυτοκίνητα και 3 μηχανές συνόδευαν έναν εγκληματία, εμένα…

Βέβαια το “έγκλημα”ο καθένας το ορίζει όπως θέλει. Η συνείδηση και ο αγώνας είναι έγκλημα για αυτούς. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, το Υπουργείο Προστασίας του Ρουφιάνου, απ’ την αρχή καταβάλει άπειρες προσπάθειες για την καταστολή του εγκλήματος! Με προφυλακίσεις, ατελείωτες διώξεις για τη ΣΠΦ, μαζικές προσαγωγές και φακελώματα, ντου και ξύλο στα Εξάρχεια, μπούκες σε στέκια, σαθρά κατηγορητήρια και πιο πρόσφατα η πισώπλατη δολοφονία του Λάμπρου Φούντα που κάποιοι κακοποιοί δε δίστασαν να χαρακτηρίσουν “μεγάλη επιτυχία της ΕΛ.ΑΣ”.

Στόχος τους δεν είναι αποκλειστικά η εξάρθρωση κάποια οργάνωσης, αλλά η αδρανοποίηση και ο εκφοβισμός όλων όσων μάχονται.

Στην προσπάθεια θα μείνουν….

Δεν έχει σημασία αν υπάρχουν στοιχεία, πρέπει να πας φυλακή για να μάθεις να σκύβεις το κεφάλι… Πρέπει επιτέλους κάποιος να τους πει ότι η επαναστατική συνείδηση δε γνωρίζει κάγκελα, κλουβιά και χειροπέδες και δε σωφρονίζεται.

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την τάση να σφίγγουν μόνοι τους τα δεσμά τους. Ο καθένας με τον τρόπο του χτίζει τη δική του νοητή φυλακή, γιατί έτσι έχουν μάθει και χαίρονται για’ αυτό, νιώθουν ασφαλείς.

Μέσα και έξω, τώρα και πάντα, θα ζουν ελεύθεροι όσοι δεν έχτισαν ποτέ τη νοητή τους φυλακή…

Μια πολύ μεγάλη αγκαλιά σε όλους τους έγκλειστους και διωκόμενους νικητές. Ηττημένοι είναι όσοι υποκλίνονται στην υποταγή και στην παραίτηση.

“όσο μεγαλώνει η σιωπή του θωρακισμένου σφαγείου τόσο τους τρομάζει η οργή του παγιδευμένου θηρίου”

υ.γ όταν ήρθε έξω από τις φυλακές η πορεία συντρόφων έριξαν τις γραμμές των τηλεφώνων μέχρι να φύγουν, για να μην μπορώ να επικοινωνήσω μαζί τους, ενώ το παράθυρο του κελιού μου (τελείως τυχαία!) δεν έχει πρόσβαση στον δρόμο. Υπήρξε θετική ανταπόκριση από μέσα, οι κρατούμενες το συζητούσαν όλη μέρα

Κ.Κ

Φυλακές Ελαιώνα

https://tameio.espivblogs.net/2010/05/05/keimeno-karakatsani/