lunedì 30 aprile 2012

A propósito de las movilizaciones contra HidroAysén ¡Interrumpir el progreso del capital!

¡A superar los límites de nuestras luchas!
Ya deberíamos tenerlo claro: Es tan evidente la contradicción, tan patente el daño, tan clara la irracionalidad tras megaproyectos como los de HidroAysén, que son miles quienes salen a la calle para demostrar su inconformidad. Pero aún seguimos criticando y actuando en la cancha que nos rayaron.

Nos hablan del “progreso”. “Para alcanzarlo hay que hacer sacrificios”, nos dicen. Y nosotros/as no queremos los sacrificios que ellos nos imponen, porque sabemos que siempre significan el aumento de los niveles de explotación en el trabajo, la depredación intensa sobre nuestro entorno natural, el encarecimiento general de los medios de subsistencia, condiciones ambientales adversas para nuestra salud, etc. Es decir, siempre el mentado progreso es a costa nuestra. Pero a pesar de esto, les seguimos el jueguito y afirmamos que sí, que queremos progreso, que nuestro país debe seguir creciendo económicamente. Entonces llevamos la crítica y la discusión a un plano meramente técnico. Y si es así, entonces las vías son claras: apego a la legalidad impuesta desde arriba, manifestaciones encuadradas en lo que ellos quieren ver, búsqueda de soluciones definitivas a través de la política tradicional y los organismos judiciales actuales y/o clamar por energías alternativas, lo que es darle a otros capitalistas la posibilidad de enriquecerse. ¡Qué felices deben de estar estos empresarios y políticos con tan predecibles y respetuosos manifestantes! ¡Qué eficaz maquinaria social es la del capitalismo, que transforma las protestas por las contradicciones que ella misma genera en nuevas posibilidades de inversión!
¡Pero ya está bueno! Sin duda que las airadas protestas contra HidroAysén y otros nefastos proyectos industriales y energéticos constituyen un alentador signo de sensibilidad social/ambiental. Pero para no perder, como nos suele suceder cuando peleamos con las herramientas que nuestro enemigo nos entrega (no precisamente para tener un combate justo), tenemos que empezar a dar pasos, tanto a nivel de análisis como de acción. Resulta que el problema no es que el progreso se esté construyendo mal. El problema es la lógica que presupone ese progreso. Y esa es, ni más ni menos, que el progreso del capitalismo. El avance de un sistema que tiene como única racionalidad (si se le puede llamar así a lo absurdo y contradictorio de su lógica) la continua acumulación de capital en manos de una clase minoritaria. Hablemos claro. El país no precisa de más energía (el consumo doméstico no representa más del 20% de la energía producida), es la lógica capitalista la que pide más. Son las necesidades industriales, en especial de la gran minería, las que piden ser saciadas. Y, por una parte, las ganancias de esas empresas son prácticamente en su totalidad particulares; y por otra, tampoco aquellos procesos dependen de demandas reales, ni a nivel nacional ni mundial, sino que sólo entran a formar parte de los circuitos internacionales del capital para el mantenimiento del mismo. Un sistema que se basa en la producción de mercancías, gracias a la explotación humana y al saqueo natural, para el lucro de muy pocos y no para la satisfacción de necesidades humanas reales, es un sistema que opera de manera anti-natural, que precisa de la alienación humana, tanto a nivel de conciencia como del producto de su mismo trabajo. Entonces, es con la alienación con la que debemos romper. Generemos comunidades de lucha que hagan prevalecer relaciones cooperativas y solidarias. Que las redes virtuales y ficticias de facebook y similares pasen a ser redes concretas de individualidades y grupos discutiendo, debatiendo, aprendiendo, actuando. Superemos el ciudadanismo impotente, mecanismo de regulación del mismo capitalismo aberrante. Reconozcámonos como explotados/as y construyamos de forma autónoma los caminos para dejar de serlo. De otra manera, este proceso de movilizaciones no pasará de ser una anécdota en la cotidianidad de la explotación estatal/capitalista.
Radicalicemos nuestras luchas. Es decir, vayamos a la raíz de los conflictos. Rescatemos las experiencias positivas de cada movimiento y sacudámonos de todo lastre politiquero, que sólo intenta limitar y castrar nuestras luchas, vaciándolas de contenido a cambio de –en el mejor de los casos– obtener migajas por un breve tiempo, mientras arriba se atragantan con el pastel. Que nuestras demandas no sean recuperadas por capitalistas disfrazados de ecologistas. El ecologismo que sólo cuestiona los aspectos técnicos de la dominación global, está actuando como jardinero esclavo de las mansiones de los ricos. Los conflictos ambientales deben ser abordados de manera integral como parte de la explotación total a que nos somete el capitalismo y sus Estados. La única forma de superarlos es la acción integral y autónoma de nuestra clase, desechando toda mediación, creando desde ya las condiciones para una sociedad libre de alienación, empleando las medidas de fuerza que sean necesarias y coherentes para conseguir nuestra autoliberación.
¡A interrumpir el progreso del Capital!
¡A construir la Comunidad Humana!
Revista “El Radical Libre” / Redes por la Autonomía Proletaria (RAP)

Sale El Surco, periódico anarquista, nº35, Mayo de 2012

Saludos queridxs compas
Ya está circulando una nueva edición de El Surco, periódico mensual anarquista, editado desde Santiago, en la región chilena.
Estamos ya en Mayo, mes en que se recuerda a los mártires de Chicago. El tiempo ha pasado y el mundo también, y el mejor gesto de aprecio que podemos hacer a los que vinieron, lucharon y cayeron antes, es seguir combatiendo esta sociedad salarial y autoritaria, para gestar una realidad nueva, anárquica. Y seguir luchando no significa perpetuar métodos y conceptos del pasado, sobre todo cuando aquellos se mostraron ineficientes. Debemos aprender del pasado, rescatar lo útil y desechar lo que no lo es, pues es de urgencia actualizar nuestra práctica y nuestros discursos. Solo así podremos dar respuesta a los problemas de nuestro tiempo. Solo así.

El Surco nº35, Mayo de 2012, aporta: -          Editorial: “Lo estamos pasando muy bien…”
-          Hablemos del aborto. Un tema pendiente y urgente en las reflexiones anarquistas.
-          Hoy es la escasez, mañana la sed: reportaje a la mercantilización del agua.
-          Documento histórico. Isla Más Afuera, 1928. Un Primero de Mayo en el destierro.
-          La responsabilidad individual en el sistema actual (opinión)
-          Una reflexión en torno a la protesta legal: la marcha
-          Situación de Luciano Pitronello
-          Montaje a Pedro Quezada
-          Detención de Carla e Iván
-          Días de Juicio (opinión)
-          La duda al desgarrar ensancha (opinión)
-          Reseñas: Libro “El Mundo Libertario. Anarquismo” y documental “Golpe al corazón”
-          Poemas, frases y otras lindas cosas.

Esta edición la puedes descargar acá:
El Surco, nº35, mayo 2012

Y todas las anteriores aquí:
http://periodicoelsurco.wordpress.com/red-de-distribucion/

Si quieres conseguir El Surco en papel y con ello ayudarnos en el financiamiento y continuidad de esta iniciativa, revisa acá:


Grupo Anarquista El Surco
Santiago, región chilena
http://periodicoelsurco.wordpress.com/

postheadericon A por nosotros. A por nuestra fragilidad

"El pasado martes, en la calle, de camino a su trabajo, fue detenida Laura. Al día siguiente fue puesta a disposición judicial. Lo que tenía que ser un puro trámite para la liberación de una persona sin antecedentes penales de ningún tipo, se transformó en orden judicial de prisión indefinida. Laura, en fin, fue acusada de desorden público, de incendio, de coacciones, de actos contra el ejercicio de derechos fundamentales y de actos de violencia contra la propiedad privada. Todo, salvo matar a Kennedy. Sobre su cabeza penden, en este momento, condenas de hasta 20 años".

http://laurallibertat.wordpress.com/

LauraEl delito de Laura, comparable en descripción y penas al de terrorismo, consistió en ser piquete el 29M y participar en una manifestación espontánea de varios miles de personas. Al paso de la manifestación frente a la Bolsa de Barcelona, Laura y otros ciudadanos se acercaron a su puerta principal. Allí, tras tomar medidas de seguridad, depositaron una pequeña caja de cartón con papeles. Y la quemaron, en lo que era un acto simbólico. Nadie llevaba la cara tapada. No había nada que esconder. No era noche cerrada. Sucedía lo que se veía. Una mujer con una caja. Docenas de periodistas gráficos que presenciaron el acto, lo fotografiaron con total tranquilidad. La policía desplegada, muy predispuesta a la intervención desde hace un año, no intervino, al no haber argumento escénico para ello. Posteriormente a los hechos, sí, varias personas rompieron vidrios. No es la primera vez –ni la más violenta-, que la Bolsa de Barcelona, una institución a la que le saldría más barato retirar la puerta y poner una cortina, sufre daños en sus accesos a lo largo de los últimos meses de violencia financiera.
Para la permanencia en prisión de Laura se argumentaron fenómenos paranormales, como su reiteración delictiva –un exotismo jurídico para alguien sin antecedentes-, o el inminente riesgo de fuga –Laura vive con su hija y disfruta de un trabajo fijo-. A los pocos días de su encarcelamiento, además, fue trasladada lejos de la ciudad en la que viven su familia y sus amigos, de manera sorprendente y arbitraria. El ministro de Justicia ha reconocido que para retener en la cárcel a Laura −y a Dani e Isma, ciudadanos barceloneses encarcelados desde la mañana del 29M, acusados de hechos acecidos por la tarde−, había sido necesario “forzar el ordenamiento jurídico”. Y forzar esas cosas consiste en privarlas de su sentido. Consiste en el sinsentido. Consiste en volver a estéticas de la detención propias de décadas anteriores. Consiste en visualizar, en su brutalidad, la fragilidad en la que han caído los derechos civiles. Consiste, en fin, en visualizar la fragilidad, a secas. Y todo ello obliga a hablar de nuestra fragilidad. Laura es secretaria de organización de la CGT de Barcelona. Y es anarquista, una tradición hegemónicamente no violenta –la no violencia nació de la correspondencia de un anarquista ruso, Tolstoi, y un abogado Indio, Gandhi-, una tradición frágil, que requiere la vivencia personal, colectiva y voluntaria de la libertad.
Laura es, por todo ello, fragilidad. Pero no es la única fragilidad en la plaza. Desde hace un año, amplias capas de la sociedad hemos salido a la calle. De manera horizontal, indignados, sin violencia. Hemos visto en el rostro de los demás nuestro rostro frágil. Y hemos protestado. Protestamos porque nuestro único valor es el de ser mercancías, porque la presión que ejercieron en su día, pese a su fragilidad, nuestros padres y abuelos, ha sido disipada, de manera que hoy somos mucho más frágiles. Nuestro trabajo, nuestra casa, nuestra escuela, nuestra comida, nuestra salud, nuestro acceso a la democracia, nuestro futuro, nuestra vejez, nuestra relación con la ley, es pura fragilidad. Todos juntos valemos menos que otras cosas más sólidas, como una oficina, un contenedor, una puerta de cristal de la Bolsa. Vivimos una sola vez, somos absolutamente frágiles y no podemos disfrutar de ello, sino temerlo. Somos miles, millones, de personas frágiles en la calle. No nos distinguimos. El hecho de que se haya decidido detener a Laura, a una anarquista, es anecdótico. Laura es una región de nuestra fragilidad tan amplia, que Laura podría ser cualquiera de nosotros.
Defiende la fragilidad de Laura. Defiende la tuya. Que no nos toquen ni a uno solo de nosotros. La libertad de Laura es la tuya. Lucha por ambas. Lucha contra la violencia sobre la fragilidad. Lucha contra la violencia judicial. Juntos seguimos siendo frágiles, pero no débiles.
Guillem Martínez
http://info.nodo50.org/A-por-nosotros-A-por-nuestra.html

Llibertat immediata per a la Laura! Ja n’ni ha prou de repressió!

Les persones i organitzacions sotasignades ens adherim al següent manifest i ens solidaritzem amb la companya Laura Gómez exigint la seva immediata posada en llibertat.
El 25 d’abril la Jutgessa del Jutjat d’Instrucció núm. 23 de Barcelona va decretar presó sense fiança per a la Secretària d’Organització de la CGT-Barcelona amb els càrrecs d’incendi i subsidiàriament de danys, coaccions, delicte de desordres públics i delicte contra els drets fonamentals.
Els i les adherents considerem que han donat resultat les pressions polítiques, tant al jutjat com a la fiscalia, ja que consideren que una persona sense antecedents penals, amb domicili i treball fix i amb una filla, té risc de fugida i de reincidir abans fins i tot de ser jutjada i condemnada. Aquests barems no s’apliquen als banquers, ni als polítics investigats per la fiscalia anticorrupció als quals es deixa en llibertat. Realment ens qüestionem l’anomenada “independència” del poder judicial pel que fa a la resta de poders dins d’un mal anomenat “estat de dret”.
Considerem que no hi ha cap motiu que justifiqui la seva detenció i menys el seu ingrés a la presó, la qual cosa suposa un clar abús de poder i una violació del dret a no ser privat de llibertat.
No calia un circ mediàtic com el muntat pels mossos d´esquadra, necessitats d’intentar donar exemple detenint i reprimint a persones i organitzacions que protesten i qüestionen el sistema sense ser canalitzades pels “agents socials autoritzats i ensinistrats”.
Nosaltres anem amb la cara descoberta, no amaguem les nostres accions, les considerem justes i sense perill per a la integritat de ningú, per tant descartem que els mossos d´esquadra hagin d’investigar molt per saber que fem o deixem de fer.
Ens preguntem quan hi haurà una fiscalia especial que investigui els banquers, els polítics corruptes i els empresaris que han creat una crisi que està portant a milions de persones a l’exclusió social i la misèria. Per a quan una web amb totes les fotos dels delinqüents refinats que són tractats com a senyors pels poders públics? Per a quan una web amb les fotos dels mossos que han mutilat amb boles de goma i picat a cops de porra als ciutadans? Senyor Puig això sí és violència i vostè sempre la justifica.
Considerem que aquest empresonament és una venjança per part del govern de la Generalitat i del seu cos armat. No han pogut assimilar que el dia de la Vaga General la CGT amb altres organitzaciones i col·lectius aglutinéssin a més de 15.000 persones al matí recorrent el centre de la ciutat i a la tarda a més de 50.000. El que es pretén és provocar la por entre la ciutadania, perquè no ens mobilitzem i acatem les polítiques econòmiques sense obrir boca i per a això necessiten crear una imatge de violents totalment prefabricada des d’alguna oficina.
Mai s’avançarà cap a un món mes just per a les treballadores i als treballadors més desfavorides, si el conjunt de la ciutadania es deixa acovardir per una minoria de persones que conformen el poder i que contra la raó solament tenen la força dels cossos armats que els obeeixen cegament.
Que no quedi cap dubte, seguirem sortint al carrer i protestant igual que van fer els nostres avis, per defensar la llibertat i una societat més justa, seguirem lluitant contra les injustícies, no permetrem que ens porteu a les condicions laborals i socials del segle XIX com esteu pretenent entre els banquers i els polítics.

http://laurallibertat.wordpress.com/

ΣΤΟΝ ΑΝΟΙΧΤΟ ΑΕΡΑ

Αυτό το κείμενο αναφέρεται σε ζητήματα καταστολής καθώς και σε τρόπους σκέψης και δράσης αναρχικών.

Σημειώσεις για τη καταστολή και σχετικά θέματα
Οι σημειώσεις που ακολουθούν γεννιούνται από μια ανάγκη: εκείνη του από κοινού προβληματισμού πάνω στην τρέχουσα κατάσταση για να βρεθεί το νήμα για μια πιθανή προοπτική. Αποτελούν τον καρπό διαφορετικών συζητήσεων στις οποίες είναι αναμιγμένες η κριτική ζυγαριά των περασμένων εμπειριών, η δυσαρέσκεια για τις πρωτοβουλίες της τρέχουσας πάλης και η ελπίδα για τις υπάρχουσες δυνατότητες. Δεν είναι η γραμμή μιας ομάδας σε ανταγωνισμό με μια άλλη. Ούτε έχουν καμιά αξίωση ή ψευδαίσθηση να καλύψουν τα κενά – της ζωής και των προσχεδιασμένων παθών – σε συμφωνία, λιγότερο ή περισσότερο επίσημη, πάνω σε κάποιες θέσεις. Αν περιέχουν δυσάρεστες κριτικές δεν είναι για να μετατραπούν σε αυτοσκοπό αλλά γιατί πιστεύω πως είναι ακόμη απαραίτητο να λέμε δυσάρεστα πράγματα. Όπως όλες οι λέξεις σ’ αυτό το κόσμο έτσι και αυτές θα έχουν μια ηχώ μόνο σ’ αυτούς που αισθάνονται μια τέτοια ανάγκη. Εν συντομία, μια μικρή βάση για κουβέντα ώστε να καταλάβει κάποιος τι μπορεί να κάνει και με ποιον.

«Οφείλουμε να εγκαταλείψουμε όλα τα μοντέλα και να εξετάσουμε τις δυνατότητές μας»
E.A.Poe
Γνωρίζουμε από εμπειρία πως μία από τις μεγαλύτερες δυνάμεις της καταστολής είναι να σπέρνουν σύγχυση και να ενσταλάζουν τη δυσπιστία στους άλλους όπως και σε μας τους ίδιους, ή να καθορίζει άκαμπτες προσκολλήσεις σε ταυτότητες και σε περισσότερο ή λιγότερο παραλυτικές υποψίες. Με αυτή την έννοια, θα ήταν καλύτερο να εμβαθύνουμε σε ορισμένα προβλήματα, όσο το δυνατόν νωρίτερα. Ακολουθούνε χρόνια δύσκολα που θα ταρακουνήσουνε πολλές από τις πρακτικές και πνευματικές μας συνήθειες. Αν είναι αλήθεια πως η πιο επικίνδυνη προκατάληψη είναι αυτή του να πιστέυεις ότι κάποιος δεν έχει καμία προκατάληψη, θα μου άρεσε παρ’ όλα αυτά αυτές οι σημειώσεις να κριθούν για αυτό που λένε χωρίς προκατειλημμένες ερμηνείες. Μια τέτοια επιθυμία εξηγεί τον τόνο τους και ακόμη και το στυλ τους.
Ένα μη-κατοικήσιμο σπίτι
Η συνθήκη στην οποία βρισκόμαστε μου φαίνεται να είναι εκείνη κάποιας που οχυρώνει τον εαυτό της μέσα σε τέσσερις τοίχους για να υπερασπιστεί ένα χώρο μέσα στον οποίο κανείς δεν έχει την επιθυμία να ζήσει. Όλη αυτή η κουβέντα για άνοιγμα, για διεύρυνση, για συμμαχίες κρύβει το γεγονός πως υπερασπιζόμαστε ένα κατεδαφισμένο σπίτι σε μια μη-κατοικήσιμη γειτονιά. Μου φαίνεται πως η μόνη οδός διαφυγής είναι να βάλεις φωτιά στις θέσεις άμυνας και να βγεις έξω στον ανοιχτό αέρα, αποτινάσσοντας την οσμή της μούχλας. Αλλά τι σημαίνει αυτό πέρα από τη μεταφορά;
Η εποχή στην οποία ζούμε είναι τόσο πλούσια σε αποδιοργάνωση που η ικανότητά μας να ερμηνεύουμε και ακόμη περισσότερο να προεικονίζουμε τα γεγονότα καταρρέει σαν να στηρίζεται σε χαλίκια. Αν αυτό ισχύει για όλους τους επαναστάτες, οι οπτικές του κόσμου και τις ζωής βασισμένες σε αυταρχικά και ποσοτικά μοντέλα έχουν βγει προς τα έξω ιδιαίτερα κακοποιημένες. Οι διαχειριστές, περισσότερο ή λιγότερο γνώστες αγώνων άλλων χειρίζονται μόνο άχρηστες πολιτικές αναπαραστάσεις συγκρούσεων ήδη ειρηνοποιημένων – οι αγώνες που ξεσπάνε μέσα από την ειρηνοποίηση δεν αφήνουνε χώρο στους διαχειριστές. Η ψευδαίσθηση του κόμματος – σε όλες τις παραλλαγές της – είναι τώρα πια το πτώμα μιας ψευδαίσθησης.
Η εξάπλωση, η ευθυγράμμιση και το χώρισμα των δυνάμεων στο πεδίο, στις μικρές όπως και στις μεγάλες συγκρούσεις, γίνονται όλο και πιο μυστηριώδεις. Εκείνο που ήταν πάντα το σήμα κατατεθέν μας – μια ανομοιογενείς και μη αθροιστική οπτική της δύναμης, μια αποστροφή για τη δικτατορία του Αριθμού – ανταποκρίνεται εν μέρει στις τρέχουσες κοινωνικές συνθήκες και στις απρόβλεπτες πιθανότητες για ρήξη που αυτές κρύβουν. Από τις μεταλλάξεις της ίδιας της κυριαρχίας – μέσα από το δικό της δίκτυο δομών, τεχνολογίας και γνώσης – μέχρι γεγονότα όπως το τρέχων αντάρτικο στο Ιράκ, μπορούμε να πάρουμε κάποια μαθήματα. Φαίνεται ξεκάθαρα πως οι συγκρούσεις όλο και λιγότερο συμβαίνουν με τη μορφή της αναμέτρησης ανάμεσα σε δυο στρατούς ή δυο μέτωπα και όλο και περισσότερο με τη μορφή μυριάδων εξαπλωμένων και ανεξέλεγκτων δράσεων. Μια άρχουσα τάξη φτιαγμένη από χιλιάδες κέντρα ζωτικών σημείων ωθεί τους εχθρούς της να γίνουν απρόβλεπτοι. Έτσι ένας αποκεντρωμένος τρόπος αντίληψης δράσεων και σχέσεων είναι όχι μόνο πιο ελευθεριακός, αλλά και πιο αποτελεσματικός απέναντι στα δίκτυα ελέγχου. Αν μια τέτοια συνειδητοποίηση υπάρχει σε θεωρητικό επίπεδο, δεν καταφέρνουμε πάντα να τη διατηρήσουμε στις πρακτικές προτάσεις. Από τη μια επιβεβαιώνουμε πως η εξουσία δεν είναι μια γενική έδρα (αλλά περισσότερο κοινωνικές σχέσεις), αλλά από την άλλη προτείνουμε προσπάθειες που την απεικονίζουν ως τέτοια. Θεωρώ πως θα πρέπει να βρούμε τις μορφές δράσης που ταιριάζουν περισσότερο στα χαρακτηριστικά μας, στις (ποσοτικές και ποιοτικές) δυνάμεις μας. Δυστυχώς, ακόμη πιστεύουμε πως το να δρας σε μικρές ομάδες πρέπει απαραίτητα να σημαίνει να δρας απομονωμένα. Αυτός είναι ο λόγος που, μπροστά στις συλλήψεις συντρόφων και στη γενικευμένη αύξηση της καταστολής, αναδύονται πάντα οι συνήθεις προτάσεις: συλλαλητήριο, πορεία κ.τ.λ.. Φυσικά δεν είναι ζήτημα κριτικής αυτών των μορφών δράσης ως τέτοιες, αλλά η νοοτροπία που τις συνοδεύει συνήθως . Σε ορισμένα πλαίσια – στην παρούσα φάση, ιδιαίτερα στα τοπικά- η πορεία ή το συλλαλητήριο ίσως να έχουν τη σημασία τους σαν κομμάτι μια σειράς προσπαθειών. Αλλά όταν αυτός ο συνδυασμός ποικίλων μορφών δράσεων λείπει, και κυρίως όταν σκεφτόμαστε στα πλαίσια του στενού κύκλου συντρόφων, πιστεύω πως η επανάληψη συγκεκριμένων μοντέλων καταλήγει στο να δημιουργεί μια αίσθηση αδυναμίας και αναπαραγωγής του πασίγνωστου μηχανισμού των περισσότερο ή λιγότερο αγωνιστικών έτοιμων ραντεβού. Και εδώ επίσης, υπάρχει ανάγκη για φρέσκο αέρα. Ακόμη και αν οργανωθούμε με άλλους εκατό, αν θέλουμε μπορούμε να παρέμβουμε με ενδιαφέροντες τρόπους σε σχετικά τεράστιες πορείες. Αλλά αν υπάρχουν μόνο εκατό και αυτό είναι όλο, ας ρωτήσουμε, γιατί μια πορεία; Τι μπορούν να κάνουν εκατό σύντροφοι σε μια πόλη που ξέρουν τα σημεία-κλειδιά καλά; Τι έχουν να μας διδάξουν όλοι αυτοί οι αγώνες που, σε παγκόσμιο επίπεδο, ξαναανακαλύπτουν μια παθιασμένη και εν δυνάμει ανατρεπτική χρήση του αποκλεισμού;
Πολλοί έχουν επίγνωση πως το πρόβλημα της καταστολής δεν μπορεί να περιορισθεί μόνο στο περιβάλλον των επαναστατημένων. Η καταστολή, τόσο η άμεση όσο και η έμμεση, εμπλέκει ακόμα μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού. Είναι η απάντηση μιας άρχουσας τάξης που νιώθει τη γη να γλιστρά κάτω απ’ τα πόδια της, γνωρίζοντας το πόσο μεγάλο γίνεται το κενό ανάμεσα στη γενική δυσαρέσκεια και τις ικανότητες των ιστορικών υπηρετών της (κόμματα και συνδικάτα). Χωρίς να εξετάσουμε τους λόγους όλων αυτών εδώ, φτάνει να πούμε πως οι ανατρεπτικοί μιλάνε τόσο πολύ για τις φυλακές, επειδή είναι τόσο ευκολότερο να καταλήξουν μέσα, και συγχρόνως, αισθάνονται την ανάγκη να μην περιορίσουν τους εαυτούς τους, εντός της ολότητας της ζωής, στην υπεράσπιση των συλληφθέντων συντρόφων τους. Εδώ ξεκινάνε τα προβλήματα. Αν κανείς δεν καταφέρει να αντιτεθεί στη καταστολή ανεξάρτητα απ’ το ατομικό, τότε θα καταλήξει ο καθένας να υπερασπίζεται τους δικούς του φίλους και συντρόφους, αυτούς με τους οποίους μοιράζεται ιδέες, πάθη και σχέδια – και αυτό είναι αναπόφευκτο. Η αλληλεγγύη ενάντια στη καταστολή που χτυπά τους επαναστάτες με τους οποίους δεν έχουμε καμία εγγύτητα πρέπει να διαχωριστεί ξεκάθαρα από τη στήριξη πολιτικών πλάνων που δεν πιστεύουμε πως αντιτίθενται κάθετα στις αντί-πολιτικές μας επιθυμίες. Τώρα όσο περιορίζουμε τη σφαίρα των προσπαθειών μας στους επαναστάτες, τόσο περισσότερο ρισκάρουμε να δώσουμε ένα χέρι αναβίωσης σε θεωρίες που ήταν ευτυχώς στα χαλάσματα. Από την άλλη όσο μεγαλύτερη είναι αυτή η σφαίρα τόσο ευκολότερο φαίνεται πως είναι να διακρίνεις τα δύο επίπεδα (αυτό της αλληλεγγύης ενάντια, και αυτό της αλληλεγγύης με, δηλαδή συνενοχή). Επομένως είναι αρκετά εκπληκτικό πως, παρά την επίγνωση της κοινωνικής και καθολικής εμβέλειας της κατασταλτικής λεπίδας , η “λύση” που προτείνεται από τις περισσότερες πλευρές είναι ενότητα δράσης ανάμεσα… στα επαναστατικά στοιχεία. Μ’ αυτό τον τρόπο δεν απομονωνόμαστε απλά από το υπόλοιπο των εκμεταλλευόμενων που αισθάνονται το βάρος του κοινωνικού ελέγχου και της αστυνόμευσης σαν εμάς, αλλά επιπλέον κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας όσον αφορά μια σημαντική παράμετρο: μια τέτοια “ενότητα δράσεων” έχει ένα τίμημα (ίσως όχι άμεσα αν οι σχέσεις τη δύναμης είναι ευνοϊκές, αλλά σίγουρα μακροπρόθεσμα). Αν αντί για εκατό αναρχικούς, υπάρχουν εκατόν πενήντα άνθρωποι εμπλεγμένοι σε μια προσπάθεια επειδή συμμετέχουν πενήντα μαρξιστές-λενινιστές, και για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να υπογράφουμε μανιφέστα και φυλλάδια γραμμένα σε μια σχετικά αδιαπέραστη διάλεκτο, είναι αυτό πραγματικά “επέκταση”; Δεν θα ήταν ενδεχομένως πιο σημαντικό μόνο δέκα άτομα να οργανώνουμε μια προσπάθεια που να αντιμετωπίζει προβλήματα αντιληπτά από πολλούς και να εκφράζει περιεχόμενα πιο κοντά στους δικούς μας τρόπους σκέψης και αισθήματα; Όσο για την αλληλεγγύη που σχετίζεται ειδικά με τους ανθρώπους μέσα, υπάρχουνε αρκετές διαφορετικές μορφές…
Δεν θέλω αυτή η στάση να ερμηνευτεί σαν ένα «ιδεολογικό κλείσιμο» ή σαν μια τάση για ηγεμονία πάνω σε άλλες ομάδες. Ακριβώς για να αποφύγω να λογοδοτήσω με όρους ακρωνύμιων, βεβιασμένων ιδεολογικών ερμηνειών και επισημοτήτων, το καλύτερο είναι να διατηρούμε τις προτάσεις μας ευρείς και καθαρές, χωρίς καμιά ιδιαίτερη ομάδα ατόμων να δρα ως αντιπρόσωπος, αλλά η καθεμία που αισθάνεται εμπλεκόμενη να μιλά για τον εαυτό της. Μετά απ’ αυτό όποιος θέλει να συμμετέχει σαν ίσος ανάμεσα σε ίσους είναι ευπρόσδεκτος. Αν άλλοι επαναστάτες εφαρμόσουν τις ίδιες μεθόδους θα είναι καλό για όλους. Υπάρχει μια ατμόσφαιρα συμμαχίας βασισμένη σε αμοιβαία εύνοια που τη βρίσκω ασφυκτική. Ενωμένα μέτωπα, ενότητα στις δράσεις ανάμεσα στις επαναστατικές δυνάμεις – πέρα από κάθε συγκεκριμένο αντικείμενο αγώνα στον οποίο όλοι όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να συνευρεθούν είτε είναι σύντροφοι είτε όχι – είναι κομμάτι της υπεράσπισης του μη-κατοικήσιμου σπιτιού, για μένα. Και αυτό άσχετα με το κατά πόσο αυτοί οι τύποι ίσως να είναι καλοί, σωστοί ή συμπαθητικοί άνθρωποι. Είναι ζήτημα προοπτικής. Κάποτε απαντώντας στον Bordiga, ο Malatesta είπε: «Αν όπως ισχυρίζονται οι Μαρξιστές, η διαφορά ανάμεσα σε μας και σ’ αυτούς δεν είναι τόσο ουσιαστική, αντί να μας κάνουνε να συμμετέχουμε στις επιτροπές τους, γιατί δεν έρχονται στις δικές μας;» Να κάνουμε πράγματα μεταξύ αναρχικών τότε; Σε καμία περίπτωση. Να δρούμε πάνω σε ξεκάθαρα θεμέλια (foundations), ακόμα και σε μικρές ομάδες, αλλά να απευθυνόμαστε σε όλους τους εκμεταλλευόμενους και τους δυσαρεστημένους με την κοινωνική φυλακή. Και να συμπεριλαμβάνουμε σε ό,τι κάνουμε και λέμε – είτε είναι ένας αγώνας ενάντια στους κλίβανους αποτέφρωσης απορριμάτων, ενάντια στις εξώσεις, είτε για στέγαση- το πρόβλημα των φυλακών (και συνεπώς των συντρόφων μας μέσα). Να μην παραθέτουμε ούτε να κολλάμε το «ζήτημα των φυλακών» στο υπόλοιπο, αλλά να εκθέσουμε τις πραγματικές συνδέσεις στη βάση της κοινής εμπειρίας. Κάθε αυτόνομος αγώνας αργά ή γρήγορα έρχεται αντιμέτωπος με στη καταστολή (είτε την αντιμετωπίζει ανοιχτά, είτε υποχωρεί για να την αποφύγει). Οι καταλήψεις στέγης θέτουνε εξίσου το πρόβλημα της αστυνομίας, των συμφερόντων που υπερασπίζεται, των γκέτο και των κελιών. Η κοινωνική αυτο-οργάνωση είναι πάντα αυτο-άμυνα ενάντια στη καταστολή
Κάνοντας άλμα στη καρδιά της ευκαιρίας
Κατά μια εκτίμηση, έχουμε μια ευκαιρία: την ευκαιρία να παρέμβουμε στις κοινωνικές συγκρούσεις – παροντικές και επερχόμενες – χωρίς διαμεσολάβηση. Αν οι ακόλουθοι δεύτερης διαλογής των εξουσιαστικών δυνάμεων που έχουν καταπνίξει τόσο πολλά ανατρεπτικά κίνητρα βρίσκονται κουρελιασμένοι με όρους αριθμών και πλάνων, γιατί θα πρέπει εμείς να τους βοηθήσουμε με τα προβλήματα τους; Γιατί να χάνουμε χρόνο ανάμεσα σε μούμιες όταν ένας δυνατός άνεμος φυσά; Αυτοί κάνουν πολιτικούς υπολογισμούς, όχι εμείς. Στην πρακτική εμπειρία θα φανεί ποιος πιστεύει πραγματικά στην αυτό-οργάνωση. Εμείς βασιζόμαστε σε αυτό.
Mε τη γενική ρεφορμιστική υποχώρηση, οι λιγοστές πραγματικότητες για τις αντικαπιταλιστικές και αντιθεσμικές θέσεις είναι σαν φωτιά τη νύχτα – και έτσι ο πειρασμός να τις κρατήσεις σφιχτά δεμένες στη μια πλευρά κάποιων οδοφραγμάτων, είναι δυνατός. Αλλά η δύναμη μας δεν είναι εκεί. O Fourier είπε πως ένα πάθος είναι επαναστατικό αν επιφέρει μια άμεση αύξηση στην απόλαυση της ζωής. Αυτό μου φαίνεται να είναι το πιο αξιόπιστο standard. Γνωρίζω από την εμπειρία μου πως διάφοροι νέοι άνθρωποι έχουν αγκαλιάσει κάποιες αναρχικές πραγματικότητες γιατί έχουν ανακαλύψει πως με αλληλεγγύη και με το θάρρος των ιδεών τους, ζουν καλύτερα. Γιατί; Επειδή το βάρος της άνεσης και της δουλειάς δεν είναι τόσο βαρύ αν το αντιμετωπίσουμε μαζί, επειδή η παράνομη συμπεριφορά είναι μεταδοτική για αυτούς που αγαπάνε την ελευθερία, επειδή οι σχέσεις αγάπης χωρίς περιορισμούς μπορούν να είναι πιο ειλικρινείς και εκπληρωτικές, επειδή στην ένωση της σκέψης και της δράσης όπως είπε η Simone Weil, η συμφωνία του πνεύματος με το σύμπαν ανανεώνεται. Έπειτα εδώ είναι ο ενθουσιασμός που θα πρέπει να τροφοδοτήσει τις πρακτικές μας – ο ενθουσιασμός της σκεπτόμενης ανύψωσης, όχι της ανόητης ελαφρότητας. Επειδή «το να φέρνεις τον πανικό στην επιφάνεια των πραγμάτων» είναι συγκλονιστικό επειδή δεν υπάρχει γιορτή χωρίς ρήξη της πραγματικότητας. Ας αφήσουμε ορισμένες λέξεις των λυπημένων ………… σε άλλους και ας αποφύγουμε τις μεθόδους που η εξουσία γνωρίζει και περιμένει.
Δεν θα καταφέρουμε να διασχίσουμε το ποτάμι στο οποίο βρισκόμαστε τώρα με μεμονωμένες προσπάθειες, όσο καλές και να είναι. Θα ήταν καλύτερο να πούμε πως θα πάρει αρκετό καιρό. Να βρούμε εγγύτητα, να πειραματιστούμε με καινούριες διαρθρωμένες και ευφάνταστες μορφές συλλογικής δράσης, να κοροϊδέψουμε τον αστυνομικό έλεγχο, αυτές είναι δυνατότητες που μπορούμε να επαναεφεύρουμε ανάμεσα σε χιλιάδες εμπόδια. Κάποιος ίσως να απαντήσει “Ναι αλλά στο μεταξύ υπάρχουν σύντροφοι μέσα, η καταστολή μας ακολουθεί”. Όμως, δεν είναι το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσαμε να αναλάβουμε για τους φυλακισμένους συντρόφους, να κάνουμε αυτές τις απαιτήσεις για ζωή, για τις οποίες αυτοί κρατούνται, να γίνουν κοινωνικά επικίνδυνες. Υπό αυτή την έννοια είναι άχρηστο να κοιτάμε μέσα σε πολιτικούς καθρέφτες που μας λένε πως δεν είμαστε γυμνοί. Καλύτερα μια συνειδητή γύμνια από οποιοδήποτε ρούχο πλεγμένο από αυταπάτες. Καλύτερα να ξεκινήσεις ξανά από την αρχή, μακριά από τη δυσωδία των πτωμάτων και των ιδεολογικών σκουπιδιών, ακατανόητων στους ανεπιθύμητους αυτού του κόσμου.
Επομένως από τόσες πολλές πλευρές, υπάρχει μια ανάγκη για ένα δυνατό ρήγμα που φέρνει ανήκουστες συμπεριφορές σε ατομικές σχέσεις όπως και στις δημόσιες πλατείες. Όχι με μια δραματική και αυτό-προωθητική έννοια προτιμούμενη ως είδος με μια καλλιτεχνική πινελιά – σαν διαβόητο πτώμα – αλλά με την έννοια μια νέας ανάγκης για ζωή που επιβεβαιώνει τον εαυτό της χωρίς ντροπή. Υπάρχει ανάγκη για ταξικό μίσος που δεν ξέρει πως να ερμηνεύσει τα παλιά παράπονα, και επιτίθεται στους χιλιάδες κόμπους της καθημερινής εκμετάλλευσης. Υπάρχει ανάγκη για μια ηθική ένταση που ποτέ δεν μπερδεύει καταπιεστές και καταπιεσμένους και που δεν σπαταλά την ανάσα της ενάντια στους σκλάβους της εξουσίας – επειδή επιζητά να απελευθερωθεί απ’ αυτούς, ακόμα και με βία, αλλά προκειμένου να ξεπεράσει τα όριά της. Υπάρχει ανάγκη για μια νέα γενναιοδωρία, οπλισμένη και αποφασιστική, ικανή να ανατρέψει τους υπολογισμούς των καταστηματαρχών των ημερών μας, ικανή να περιφρονήσει μια ατομική και κοινωνική συμπεριφορά που σχετίζεται με τα λεφτά. Εν συντομία υπάρχει μια ανάγκη να βρούμε νέους τρόπους να εκφράσουμε την ανυπόφορη πραγματικότητα αυτού του κόσμου – των δουλειών του και των σπιτιών του, της κατανάλωσης και της ηθικότητάς του – καθημερινά, συνεχόμενα, ακόρεστα. Ο κοινωνικός πόλεμος παίζει στις ζωές μας επειδή βρίσκεται στη καθημερινότητα που το κεφάλαιο υφαίνει τον ιστό της αλλοτρίωσης, της εξάρτησης, των μεγάλων και μικρών συνθηκολογήσεων. Εδώ είναι το άλφα και το ωμέγα της κοινωνικής ανατροπής.
Μην πεις πως είμαστε λίγοι
Πες μόνο πως είμαστε. Μ΄ αυτά τα λόγια ξεκινούσε ένα αντί-μιλιταριστικό αυτοκόλλητο πριν πολλά χρόνια. Έπειτα συνέχιζε λέγοντας πως ήταν μόνο μερικά μαύρα σύννεφα που σκοτείνιαζαν τον ουρανό. Αυτό δεν ήταν απλά ένα τέχνασμα αισιοδοξίας, αλλά επίσης μια αληθινή εμπειρία.
Εδώ και αρκετά χρόνια – τουλάχιστον δεκαπέντε – στο αναρχικό κίνημα της άμεσης δράσης (αυτό που είναι αυτόνομο από την Ομοσπονδία και από συνδικαλισμό, για να το ξεκαθαρίζουμε αυτό) έχει δοθεί σε γενικές γραμμές λίγη προσοχή σε κοινωνικές συγκρούσεις και σε περισσότερο ή λιγότερο σημαντικές μορφές της αυτό-οργάνωσης των εκμεταλλευόμενων. Εκτός από τους ιστορικούς λόγους (τη μεγάλη ειρήνευση των 80’s), αυτό οφείλεται σε ένα πρόβλημα πνευματικής στάσης. Πολλοί σύντροφοι που μιλούσαν για εξέγερση – ένα αναμφισβήτητα κοινωνικό γεγονός – αντιλαμβανόταν την κοινωνία σαν ένα χώρο κατοικούμενο σχεδόν εξ ολοκλήρου από τους δουλοπρεπείς και τους παραιτημένους. Έτσι με μια τέτοια οπτική παραμένουν αιωρούμενοι ανάμεσα σε διακηρύξεις αρχών και στην αποτελεσματική τους εμπειρία: διστακτικοί σε σχέση με μια ανοιχτά μοναχική εξέγερση, αργοί να ανοίξουν τη πόρτα σε συλλογικές δυνατότητες. (Ποιος ξέρει ίσως αυτό να είναι που δίνει ζωή σε μια κάποια έχθρα που έχει ξεχυθεί στις φιλονικίες μεταξύ συντρόφων). Παραπλεύρως αυτής της χαμηλής ευαισθησίας σε αγώνες που διαπερνούνε ογκώδεις οροσειρές – αλλά που παρ’ όλα αυτά προέρχονται από ογκώδεις οροσειρές – έχει αναπτυχθεί μια κάποια ικανότητα για αυτόνομη παρέμβαση με μια σημαντική εξάπλωση πρακτικών επίθεσης ενάντια στις δομές κυριαρχίας (ανάμεσα τους η πυρηνική βιομηχανία, ο στρατός, τράπεζες, εξοπλισμός τεχνολογικού ελέγχου και εργαστήρια ζωοτομίας). Τώρα κάτι αλλάζει, σαν μία μπερδεμένη ατομική ανάγκη να συνάντησε νέες κοινωνικές συνθήκες, και απ’ αυτό έρχονται οι σύντροφοι που μιλάνε απρόσμενα για ταξικό αγώνα, ίσως ακόμα και να παίρνουν δανεικές ερμηνείες και ορολογία από το μαρξισμό. Αυτό που συμβαίνει είναι πως συχνά, εκτός από τη ρητορική των φέιγ βολάν, η οπτική τους για την κοινωνία παραμένει η ίδια: εν συντομία πως περιβαλλόμαστε απ’ όλες τις πλευρές από συνενόχους της εξουσίας. Πιστεύω πως μια έλλειψη εμπειρίας σε άμεσα βιωμένους και υποκινούμενους κοινωνικούς αγώνες παίζει μέγιστο ρόλο σε όλα αυτά. Έχουν υπάρξει κάποιες τοπικές προσπάθειες χωρίς όμως ακόμα να προσεγγίζουν τυπικές θεσμικές δυσκολίες διευρυμένων συγκρούσεων. Για άλλη μια φορά και πάλι, βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι. Κάποιος πρακτικός αντικατοπτρισμός έχει γεννηθεί στη βάση των ποικίλων αποκλεισμών που έχουν γίνει από εργάτες και άλλους. Πολλοί από μας έχουν βάλει τον εαυτό τους σ’ αυτό, ζητώντας πολλά περισσότερα απ’ αυτούς τους αγώνες απ’ ότι αυτοί θα μπορούσαν να εκφράσουν – ασφαλείς έπειτα να κάνουν αναστροφή και να παραπονεθούν για τη δουλικότητα των εκμεταλλευμένων. Άλλες περιπτώσεις ούτε πρόκειται να λείψουν, ούτε μεγαλύτερη προσοχή από μέρους μας πρόκειται να λείψει. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό.
Νομίζω πως δεν είναι ακόμα αυτός ο καιρός για να εγκαταλείψουμε τη γεύση της άμεσης δράσης σε μικρές ομάδες. Απλά θα ήταν καλύτερα να συνδεόταν με κοινωνικά περιεχόμενα, με αντιληπτή δυσαρέσκεια. Πόσες ευκαιρίες έχουμε χάσει ( από τη Γένοβα, κατά τη διάρκεια των αποκλεισμών των τρένων του θανάτου, μετά τη Νassiriya, κατά τη διάρκεια του Cap Anamur, κ.τ.λ.); Ο χρόνος είναι το στοιχείο στο οποίο τα ανθρώπινα όντα ζούνε, και η εξέγερση είναι φτιαγμένη από ευκαιρίες. Θα πρέπει να μελετήσουμε τις δυνατότητές μας καλύτερα, αντί να κυνηγάμε τις ουρές μας. Προφανώς υπάρχουν μερικές ανώτερες εξαιρέσεις (ποικίλες δράσεις μετά τη Γένοβα, άλλες ενάντια στη βιοτεχνολογία ή τους μηχανισμούς εκδιώξεων, κάποια σαμποτάζ ενάντια στο πόλεμο, κ.τ.λ.) αλλά ήταν σποραδικές περιβαλλόμενες από την οχλοβοή που προκαλείται από άχρηστη ρητορική, από διακηρύξεις σαν φύλλο στον άνεμο και από μία πρακτική (και ηθική) διάκριση από την οποία λείπει εξ ολοκλήρου η ευκρίνεια για το ποιοι είναι οι εχθροί. Ακριβώς σε μια στιγμή που αυτή η ευκρίνεια είναι απαραίτητη εν όψει της αδιάκριτης βίας που όλο και πιο συχνά λαμβάνει χώρα στις στιγμές αντίστασης και δυνητικής απελευθέρωσης των καταραμένων της γης. Αυτοί που συνεχώς επαναλαμβάνουν πως η καλύτερη θεωρία είναι η πρακτική, αλλά έπειτα εναποθέτουν πολλά από αυτά που κάνουν στην τύχη, χρειάζονται ιδιαίτερα αυτή την ευκρίνεια. Ίσως τυφλωμένοι από τις παρενέργειες του θεάματος, είτε εμπιστευόμαστε πολύ λίγο τις συνέπειες των δράσεων μας (επιτρέποντας στους εαυτούς μας να βαλτώσουν) είτε απ’ την άλλη υπερβάλλουμε τη σημασία τους (επιτρέποντας τους εαυτούς μας να πιαστούν στις αυταπάτες των media). Υπάρχουν αποτελέσματα που συνεχίζουν να παράγουν τα αίτια τους.
Tο σπουδαίο παιχνίδι
Μου φαίνεται πως το σπουδαίο παιχνίδι έγκειται στην ικανότητα να ενώνεις ένα συγκεκριμένο ποσό καθημερινής τόλμης (το να διαλύεις τη κοινωνική κανονικότητα είναι παντού δυνατό από τις δημόσιες αντιπαραθέσεις έως τα πανηγύρια της κατανάλωσης και της πολιτιστικής έκπληξης, από τη δουλειά έως την παράνοια του ελέγχου) με την ετοιμότητα για δράση όταν η στιγμή είναι ευνοική. Για να είμαστε καταλύτες της χαράς της ζωής και όχι Κασσάνδρες της μελλοντικής κατάρρευσης του καπιταλισμού. Επειδή η ανώνυμη και καταστρεπτική δράση εκφράζει τη κατασκευή μιας ζωής που δεν είναι ανώνυμη. Πολύ αόριστο; Φυσικά και δεν μπορεί να είναι αλλιώς. Όντας το πιο σοβαρό παιχνίδι, το ματς μας αφορά όλους. Το πιο σίγουρο είναι ότι θα υπάρχουν δυσκολίες, δεδομένης της προοδευτικής απώλειας αυτόνομων χώρων, τραγικά διαβρωμένα από το παρόν κοινωνικό σύστημα και τα πολλά τεχνολογικά ναρκωτικά του. Κι όμως, τα όρια βρίσκονται συχνά, πάνω απ’όλα, στην αποφασιστικότητα και τη φαντασία μας, οι οποίες αντισταθμίζονται, όπως και εμείς, από το βάρος της συνήθειας στις χειρονομίες, στα λόγια και στις σχέσεις μας. Μια ευρύτερη συνάντηση ανάμεσα σε ποικίλες τοπικές πραγματικότητες θα μπορέσει να υπάρξει από τα σχετικά αυτόνομα μονοπάτια σε σκέψη και αγώνα όχι από συσσώρευση δυνάμεων υπαγορευμένη από επείγουσα ανάγκη. Έτσι η συζήτηση δεν θα είναι ένας άνευ συναισθήματος χορός φράσεων, αλλά η ευκαιρία να μάθει ο ένας από τον άλλον, ώστε να φτάξουν επιτέλους τον τρόπο ζωής τους, δηλαδή τους αμοιβαίους κόσμους, την επικοινωνία. Έπειτα η εμπιστοσύνη και ο ενθουσιασμός θα βρεθούνε ξανά και κάτι που μοιάζει με κοινή εμπειρία θα γεννηθεί.
Εξέγερση είναι εκεί που η ανύψωση και η αυστηρότητα συναντιούνται.
Ένας φίλος του Lud
Σεπτέμβριος 2004


http://flying.squat.gr/
here’s an update of recent events in Montreal surrounding the Student Strike from sabotagemedia:
April 12th
A mass of youth broke into and ransacked the University of Montreal after a court injunction was granted to the university against student striker.
the same evening a crowd stoned the windows of banks, vandalized a copcar and threw projectiles to the cops.
April 13th
Office of the Minister of Education, Line Beauchamp, was ransacked.
The next day a person was arrested and held in custody before being released a few days later with house arrest.
April 15th
Overnight four ministers’ offices had their windows broken and left with paint and graffiti.
Office of the Minister of Justice, Jean-Marc Fournier.
Office of the Minister responsible for Seniors, Marguerite Blais
Office of the Finance Minister, Raymond Bachand
Office of the Minister of Labour, Lise Thériault
April 16th
At three places bags of bricks were left on subway tracks interrupting the service.
April 18th
A smoke bomb in the subway stopped the service on the green line around 7:30 am.
April 19th
During a “manif-action” (action-demo) called “Downtown Shutdown” access was blocked to the Omni and the CIBC tower, where are situated the offices of the Employers Council of Quebec, the Montreal Economic Institute and the Junior Chamber of Commerce of Montreal.
Red paint bombs were thrown at police cars. Furniture and bags of garbage were thrown in the street.
Two people were arrested
April 20th
Various groups including students on strike disrupted the Plan Nord job fair and a riot broke out downtown. Intense street battles with the cops insued and many places had their windows busted including the Montreal World Trade Center, Palais des congrès (the main conference center), media monopoly Québecor and various banks and a dozen copcars.
April 21st
Another disruption of the Plan Nord job fair this time called by the RRQ (a nationalist group) and InnuPower (an Innu first nations group) ends with mass arrest of about a hundred people. The job fair is closed for a second day in a row.
April 22nd
Overnight paint bombs were thrown against the front of SNC-Lavalin (huge engineering firm that amongst other things receives military contracts, builds prisons around the world and also built the 10 million dollar fence during the G20 in Toronto). Two people were arrested
Overnight Journal de Montréal office windows were busted and a graffiti “médias partout” (media everywhere) was sprayed on the building.
April 24th
While the student “delegates” recently negotiating with the government call not to do “actions of disturbance,” a demo is held at which police cars are vandalized and the windows of an HSBC bank are shattered. Protesters shout “to negotiate is to get fucked!”
Three people were arrested for misdemeanors and “breach of conditions.”
April 25th
Smoke bombs interrupt the service on two subway lines at 9:45am and again one hour later on one line.
During a demonstration in the afternoon smoke bombs were triggered in the Complexe Desjardins (shopping center and business offices).
At the Montreal court , two young women went before a judge for breach of conditions related to the demos. One of them will remain hostage to the State at least until her bail hearing, on May 1. The other young woman, Emma, whom the media recently demonized was released with a promise to appear in court but while walking to a bar with a friend downtown, bike pigs went by, recognized her and decided to harass and arrest her. She wasn’t actually breaching anything – she didn’t have a condition against being downtown. This is simply the State trying to fuck with her. She appeared before the judge the next day and the crown argued against her release. She is currently being detained at Tanguay prison until her bail hearing Monday.
Depending on how the bail hearing goes, she would then either get released Monday or be held inside all the way until her trial (!), ie. possibly months. The bail hearing is in room 5.07 at the Palais de Justice at 9:30 am this coming Monday, April 30.
The same night a riot broke out downtown during a massive demonstration of thousands of people. Several banks, a police station, offices of the armed forces and state lottery were attacked and several street battles against the cops took place.
Solidarity with any and all arrestees!
Total liberation for everyone inside and outside the walls!
update from Grève Montréal:
Solidarity gathering with a comrade kidnapped by the justice system
Monday, April 30, 9 am, at the St. Antoine entrance of the Palais de Justice
As you may already know, our friend and comrade, Emma Strople, is currently being held in Tanguay, and will be appearing before a judge this upcoming *monday, april 30th, at the palais de la justice*, for her bail hearing. There is a possibility that she might be not be released, and instead held until her next court appearance (in several weeks).
We’re calling for a *solidarity gathering in front of the palais de la justice from 9 am onwards.* We also want to fill up the court room, if possible (at her last court appearance on thursday the 26th, the cops blocked off the courtroom entrance to prevent any of Emma’s friends from entering.)
On the 30th, like every other day, several people, known and unknown, will be passing before a judge who has the power to fuck up their lives with the stroke of a mallot. We’ll be there for these folks as well.
The state already has way too much power in our lives. Kidnapping our friends is a step too far. Together, we are strong, and can make our presence felt. Fuck submission.

Update: Advanced Interrogation of 4 Captured Comrades in Malang (Indonesia)

Rough translation from Negasi:
On Thursday, April 26, 2012, the four comrades who were captured in Malang underwent further interrogation by the police-pigs. The interrogation itself lasted for 8 hours from 10 am to 6 pm. Two comrades immediately undergo interrogation in two separate rooms. Interrogation lasted for 5 and 6 hours. While two other comrades were told to wait. The matters focused on in the interrogations, range from questions about the chronology of the vandalism action until the comrades were finally caught by the pigs, to the pigs demanding to know who had proposed the idea of the action as well, and about the relationship between the vandals and the comrades of Katalis and Kontinum. Questions about the association with the two anti-authoritarian groups (Katalis + Kontinum) were because in the bag of one comrade was found pamphlets of the two groups.
One comrade who also got the same questions plus another question about who had the idea of making posters of solidarity for the four combatants in jail (Billy & Eat, Tukijo and Hidayat), and how the association between the four comrades and the imprisoned combatants are, how the comrades know about the condition of the combatants and why the acts of vandalism solidarity should be dedicated to the 4 people who are combatants.
The interrogation ended with the four comrades in Malang having to register their identity cards, and the interrogation continues on Monday, April 30, 2012. Some items still have not been returned because they was seized by the police-pigs (USB, solidarity posters, paint-bombs, the diary of one comrade, comrades identity card and spray-paint). Three of the comrades are demanded to sign a witness form and one other comrade still has to undergo further interrogation before being forced to sign the forms.
The pig-cop trying to entrap the four comrades by letting the case drag on, is based on the grounds of waiting for complaints from owners of buildings whom such acts of vandalism (spray-paint slogans, posters, paintbombs) were directed. If there is a lawsuit from the owners of the building, then the 4 comrades in Malang will undergo further interrogation and will face legal proceedings.

Solidarity to 4 Malang combatants!
Long live the live action!
Long live the rebels!
Vandals for solidarity! 



http://325.nostate.net/?p=5061

With the Chicago martyrs in memory, 1886 – 2012

from vivalaanarquia, transl waronsociety:
It is not murder, however, of which you have convicted me… but for anarchy, so the condemnation is—that I am an anarchist! … I say to you: I despise you. I despise your order, your laws, your force-propped authority. Hang me for it!
-       Louis Lingg *
Another year, another May Day, the state and the market have managed to partially erase the content of this day of commemoration, dressing it up as an innocuous “festival of work” where bosses and alienated employees shake hands over putting a rope on the exploited, yet another rope…
Nothing is said about the ones who were killed by the gringo state as a global lesson against the proud insurgents and anarchists of yesterday, nothing is said about the valiant comrades who in spite of seeing that their lives were physically stolen by the hands of the state continued firm in their convictions that made them desire a radical change of this society.
Samuel Fielden, Oscar Neebe, Michael Schwab, George Engel, Adolph Ficher, Louis Lingg, August Spies, Albert Parsons.
Anarchy inspired them and gave them strength, they were not repressed and executed for simply being “victims,” the comrades of the Haymarket revolt of May 4th were consistent with their ideas and their methods, so whether or not it was found that they participated in what the state considered crimes they were finally hung for their irreducible anarchist conviction and for understanding that they could be a great danger for the stability of their “order” of exploitation.
Today as before, although capital and authority have mutated a spectacular and Orwellian situation, the same paradigms that brought those millions of comrades around the world to fight to radically change the established and get rid of authority continue to maintain themselves.
The organization and actions of comrades in the world extend more every day, as much in this region as in other parts of the world, with self-critique and learning.
With this small tribute we want to greet all the comrades around the world who keep intact and consistent the flame of Anarchy with their strengths and organization, with their activities and encounters, with their bombs and actions, with their propaganda and their books, with all the methods consistent with the fervent love of freedom, spreading anarchy and anti-authoritarian practices.
We greet the comrades who find themselves today in prison or fugitive, we greet Gaviota, Hiena, the compas involved in the spectacle of the Bombs Case, the compas tied to the Security Case, Ivan and Carla, dear Tortuga, the consistent comrades of Culmine and the others repressed by the Italian state, the compas of the CCF in the Greek region, Stella Antoniou, the compas of Revolutionary Struggle, those who resist on hunger strike, Eat and Billy and the other compas in Indonesia, the prisoners of the Spanish state from the March 29 strike, the compas who resist in the Mexican region, the compas in all parts of the world, LET US CONTINUE TO SPREAD ANARCHY!
Let’s make this day, more than a boring salute to the flag, a headache for the bourgeois and their false critics embedded like cysts in the syndicalist bureaucracies and their wretched parties, let us again make this a day of consistent struggle against authority, with all the tools and methods according to our ideas, let’s make the 1st of May a day to not let the bourgeois who have been killing and imprisoning us since always, to not let them forget that their privileges at our expense have terrible consequences for their security and their practices. LET’S MAKE THE FIRST OF MAY A DANGEROUS DAY FOR THE EXPLOITERS, LET’S SPREAD REVOLT AND ANTI-AUTHORITARIAN PRACTICES!
WITH THE CHICAGO MARTYRS, PUNKY MAURI, CLAUDIA LOPEZ, CARLO GIULIANI, LAMBROS FOUNDAS AND ALL OF THE DEAD IN OUR MEMORY!
NO ONE AND NOTHING WORKS!
FOR HORIZONTAL SELF-ORGANIZATION!
TOWARD THE GENERAL STRIKE!
TOWARD SOCIAL INSURRECTION!
LONG LIVE FREE ASSOCIATION!
LONG LIVE ANARCHY!
-A Compa
Chilean region…
End of April, 2012

_______________________
* Louis Lingg’s address to the court after being condemned to death.


http://waronsociety.noblogs.org/?p=4391#more-4391

Barcelona: The City of the Bombs will Burn Again – Multiple actions by Anarchist Nihilists (Catalunya)


325 receives and transmits. Castellano version aqui. Courage, respect and warm fire of rebellion to the anarchist-nihilist comrades in Barcelona, Cardem la Bofia…
March 6 – Barcelona metropolitan area
We belatedly claim responsibility for the arson of 15 trash bins as well as of 6 vehicles.
- At 2:49 AM, 3 bins were set alight on Floridablanca St.
- At 3:00 AM on Asia St, 5 bins and 3 vehicles were set alight, 2 of these belonging to the business Acsa and one luxury car.
- At 3:02 AM on Av. Marques de Santmori, 4 bins were set alight, and 2 luxury cars and a security company car.
- At 3:17 AM on the save avenue, 3 bins were burned.
On Mare St in Due de Lorda:
- On April 10 an ATM was burned with a molotov cocktail in a La Ciaxa bank branch.
April 10 – Montcada and Reixac
At 3:30 AM, the windows of 6 fashion stores were damaged and attack with heavy objects, breaking all their glass.
April 11 – Torrassa
- The windows of a Caixa Penedes bank branch were struck with blunt objects at 2:50 AM, then, the street was blocked off.
- At 4:50 AM, an ATM of a Caixa Bank was burned and only the next wall “Social War” was painted.
April 12 – Mercat Nou
At about 11:40 PM, a luxury car next to a Caixa Sabadell branch was burned. Minutes later, the bank branch was attacked with cobblestones.
April 13 – Sant Andreu
Between 11:50 PM and 2:40 AM, 8 fashion stores were destroyed, the (reinforced) windows struck with stones pulled from the ground and paint bombs thrown in once the windows had broken.
April 14 – Bon Pastor
At 2:10 AM, 2 excavators were damaged in a construction site. Afterwards, a telephone booth was destroyed with stones and “SOCIAL WAR” was painted on a nearby wall. At 3:12 AM, 2 trash bins were set alight.
April 15 – Carrer d’Aragó
At 2:20 AM, two molotov cocktails were thrown at a car dealership, but due to bad timing the fires did not climax as was hoped. At 3:20, paint bombs were thrown at the same dealership and the windows were broken with blunt objects.
April 16 – Raval
- At 2:30 AM, the de la Cera street was blocked off with burning trash bins and cabinets.
- At 4:50 AM, a 1 series BMW was set on fire.
April 17 – La Sagrera
At 3:52 AM, an employment office was hit with its windows broken, then paint bombs were thrown in and some combustible was thrown in although there was not time to set fire to the office.
April 18 – Santa Coloma de Gramenet
At 4:40 Am, a church was attacked, paint bombs thrown at its exterior, as well as the windows attacked with stones taken from the ground and then a statue of the Virgin Maria in the outside garden was destroyed by hammer.
April 19 – La Mina
At 4:40 PM Tessalia St was blocked off with 4 burning trash bins and with the traffic signal destroyed in order to block the traffic. At 10:40 PM, the windows of a nearby bank branch were struck and the ATM was set on fire with a small molotov cocktail.
April 20 – Glòries
At 1:20 AM, 8 smoke bombs made in plastic bottles were thrown into a police station of the Catalan police, causing a considerable amount of smoke. Then, a street two blocks away was blocked off with a cabinet that was found there, set fire with gasoline.
April 21 – Santviçent dels Horts
- At 2:30 AM, two vans of a construction company were burned with molotov cocktails.
- At 4:20 AM, outside of a security company, a Mercedes and an Audi were set on fire, both luxury cars, whose fire caused a trash bin and a dumpster to burn as well.
April 22 – Avenida Maresme
At 4:40 PM, the Avenue was quickly blocked with 4 burning tires.
April 22 – Raval
At 4:20 AM, a bank branch near Aurora St was attacked with two molotov cocktails.
April 23 – Camp de l’Arpa
At 11:30 PM an employment office was attack with stones from the ground and once the windows were broken, paint bombs were thrown on the exterior. Then, the street was blocked off.
April 23  – Salt
At 6 AM during the time when the lamps turn off, in the dark there was a threat, outside of a local police station, two luxury cars were set on fire and then several dumpsters were overturned to then be set on fire, blocking off the street.
April 24 – Verneda
At 12:40 AM a religious school was attacked with paint bombs on the exterior, the locks sealed and the windows were blown out. Destroyer schoolchildren.



Communique:

THE CITY OF THE BOMBS WILL BURN AGAIN
From religion, modern art, social relations, so-called “national culture”, traditions, to historic architecture, buildings, values and bourgeois morality, to the way we talk and connect with others, to the working day which is based on the Gregorian calender -in a bid to extract the highest productivity of labour-, to the chronological composition of popular festivals (victories of ruling class history), we understand that everything is influenced by the capitalist order, every corner of this is evident in the lack of ideals in this gray and dead society, from the largely evident submission (at gunpoint) of capitalist society. The impossibility of any socially cohesive mass uprising by the majority of the hegemonic system is established in sleeping consciousness, and it seems paramount to destroy authoritarian relationships and dismantle their values. You cannot physically escape the clutches of Capital and the State, as well as their police and slave society (because nothing is white or black, we don’t see only an evil system, but also the consent to it). The leftist alleged opposition schemes reproduce the values imposed from above and makes the wheel feeding back its failure of “praxis”. Sexual liberation is the sponsorship of multinational corporations and an alternative you find sold in large fashion chains.
The mandarins of social harmony speak of self-perfection, seeking to put every person in their place in this rotten world, to understand, tolerate and humanize a political-economic organization consistently violent, as is the State, using war for re- economic organization… and who waive these basic pillars of civilization, is sociologically defeated and locked in prisons.
Given all this, we have emerged spontaneously bringing biopolitical emancipatory expectations, poor youth today, because we are the main victims of this dystopia, because we have nothing to lose. We have been deceived by the authoritarian and contradictory social project of capitalism, which promised a little stability, plastic happiness, fame, wealth, and gave us instead, neglect, deprivation, misery, boredom and social misery. This has meant that in recent decades, young people without security, uncontrolled and subversive have been the protagonists and instigators of riots demonstrating that during the current twist of capitalism, this is the proper objective analysis to advocate the destruction of the system. For us, the key figure in the revolution is the destructive amorality of the young vandal. For us, our comrades are the ones that that instead of occupying their schools and spouting reformist proclamations, decide to destroy the classrooms and burn the books. For us, our comrades are young offenders, youth gangs and criminal groups in a psychological exercise acquiring a position of social war against the totalitarian system. Hooded-up struggling against authority, trying to burn it. Our comrades are those revolutionary anarchists, those who hate authority, whose friendship has no limits. We have nothing to lose, do not have dreams, so we are dangerous.
The tension and conflict on our streets has continued to increase, the revolutionary struggle and power, with its criminal code, tries to fight back.
Sabotage is judged as futile terrorism and its perpetrators are accused of belonging to armed groups. They are trying to extinguish the flame and scare comrades away… Efforts have been stepped up in the form of waves of attacks, it stands up to their repression and shows we’ll not abide by their authority. … These days every day, young vandals, we answer your fear with the radicalization of our practice, to raise an opposition in the streets … all this to lead to more radical conditions, with the participation of all the comrades, this involves a revolutionary civil war between the police state and young fighters. The welfare state is dead, the fighting has resumed and this time, the “admired fighters in balaclavas and military clothing, weapons experts and equipped with Kalashnikovs” are not acting, so, not like protagonist-organizations like ETA, GRAPO or FARC, the protagonists are these young savages, problematic, uprooted, these young people from ethnic minorities and lower social classes, in a nihilistic-revolutionary cry who began to open their eyes.
No sophisticated weapons, but with the character of spontaneity and related informal relationships… and that’s what really scares the powerful, the fear that was given to Sarkozy in the riots of the suburbs of Paris, like the fear Karamanlis was given in the riots in Exarchia and like the fear given to Cameron, the British Prime Minister, from the powerful young people of Tottenham. And so, we appeal to all the young people in the poorer classes, to join us with stones in their hands and smelling of gasoline, to make the streets, squares and parks, a place of cohesion , correlation of attack and emancipation of our concerns.
The Catalan government and the central government talk about the disappearance of all the people who fight back, they make laws to wipe us off the map and that only makes the voltage rise: they force us to organize ourselves better and become more effective. These idiots will receive a political defeat in their “war against the violent.” Rubber bullets, tear gas, the invention of shit martial-law, tortures at the police station in Les Corts, creation of a police state, closed borders, whilst their workers are protected and hide their identities… See their reaction when children ages 13, 14, 15 & 16 years burn their homes, their offices, their possessions.
We are not the resistance, we have nothing to preserve, nothing to resist the neoliberal onslaught, economic conditions automatically and systematically enslaved us, therefore we have nothing to safeguard as resistance, however, we anarchists-nihilists attack this as urban guerrillas. There are no images of the future, do not know the future which does not exist, neither remember the past, because we hate it… we reject it all.
We join with all elements of struggle, to meet the young criminals who acquire positions of conflict against the system, focusing their anger against the bourgeois structures, with the children of immigrants constantly disobeying authority of the Western world. We seek to create incendiary meetings, informal and uncontrolled, who conspire against the world of the rich. In all, we want to organize the rage in suburbs and neighborhoods and have the ability to spread revolutionary action.
As an anarchist praxis, we focus our project on the social threat and revolutionary nihilism.
To the horror, the censorship, as amended, its repression, we respond to the stress of the attacks.
THE NEIGHBOURHOODS AND STREETS BELONG TO US, GET OUT STATE OCCUPATION FORCES AND URBAN MURDERERS. AUTHORITY IS SHIT!
Mutual solidarity:
These actions are dedicated to all those in the [general] strike on March 29 who were attacked, arrested, imprisoned, judged and beaten. And this is also dedicated to all the fighters who struggle internationally in the war for freedom. Returning the warm greeting we sent and received with honor, to the brothers-comrades of the Conspiracy of Cells of Fire : Christos Tsakalos and Damiano Bolano. To the bosses, wooden-headed-pigs, bankers, journalists, fascists: This is for you.

Convert the old world into flames.
For suburban revolt.


Anarchist-Nihilists


http://325.nostate.net/?p=5062

Audiencia de control de detencion de los compas Carla e Ivan

Una vez realizada la audiencia, los compañerxs son trasladados, Ivan a la carcel de Santiago 1 y Carla al Centro Penitenciario Femenino de San Joaquin. En la audiencia del 18 de abril se fijó un flazo investigativo de 100 dias.

Compañeras, compañeros:
Conocidos son los hechos acaecidos en la madrugada del día Lunes 16 de abril, a raíz de los cuales Iván Darío Silva Meneses (20) y Carla Andrea Verdugo Salinas (32) fueron tomados detenidos en la intersección de las calles Lo Ovalle con Maipú, en la comuna de La Granja, por carabineros de la 13 Comisaría de la Granja.
A fin de solidarizar y conocer la situación jurídica de ambos, asistimos a la audiencia de control de detención realizada en horas de la tarde del día de ayer. A continuación, información de público conocimiento y que nos parece necesario difundir:
1. Se discutió, en base al artículo 289 del CPP (codigo procesal penal) la presencia de la prensa en la audiencia. El abogado defensor argumentó el principio de inocencia, el derecho a la intimidad y la fuerte condena de la opinión pública que se da en estos casos mediáticos, y de la cual derivan daños de los que la prensa no se hace responsable si eventualmente no se comprueban los hechos imputados. El juez, acogiendo los reparos del Ministerio Público, rechazó la solicitud, aduciendo el principio de publicidad que rige los actos en la nueva reforma procesal penal. La prensa permanece en la sala. Nos parece a lo menos criticable que, aún argumentándose publicidad de la audiencia, la prensa tenga un acceso irrestricto, mientras los familiares directos de los afectados ven limitada la posibilidad de ingreso (sólo dejaron acceder a dos familiares por imputado).
2. Se discutió la Legalidad de la Detención.
- La Defensa solicitó se declarara su ilegalidad, toda vez que no se dieron los presupuestos del Art.85 del Código Procesal Penal, en relación al control de identida: en efecto, la ley establece como presupuesto la existencia de indicios (plural, esto es, más de uno) de que se haya intentado cometer un crimen, simple delito o falta; se haya cometido; o se dispusiere a cometerlo: para el abogado -y para nosotros-, que 2 personas caminen por la calle, que 2 personas esquiven un auto que se dirige hacia ellos (adyacente de que se trate de una patrulla de carabineros) o que 2 personas doblen por un pasaje, no constituyen indicios sufientes para justificar un control de identidad, sino que más bien son reflejos del derecho a la libre circulación consagrado en nuestra Constitución Política. Su tesis entonces, dijo relación con que nos encontramos “un peldaño más abajo que los indicios del control de identidad”: nos encontramos en la detención por sospecha, que en nuestra legislación se encuentra derogada.
- La Fiscalía sostuvo como argumento la conducta reiterada de la pareja -en orden a esquivar la presencia policial en el sector (dos cambios de ruta)- que para ellos, se constituyen como indicios suficientes para que carabineros realizara el control de identidad y el posterior registro de las mochilas.
El juez declara la legalidad de la detención.
3. Fiscalía solicita ampliación de la detención.
Argumentando que aún no hay resultados de las pruebas de trazas realizadas a ambos imputados, así como tampoco están los resultados de la diligencia de entrada y registro, esto es, de las especies incautadas en los allanamientos realizados en domicilios de Recoleta, Pedro Aguirre Cerda y Valparaíso, se solicita la ampliación de la detención hasta el próximo miércoles (18 de abril), puesto que de tales resultados depende la calificación jurídica de los hechos que dará paso a la formalización. La Defensa se opone señalando que si hubo un control de identidad, un registro de mochilas, y una detención, los hechos existentes ya son suficientes para formalizar por el delito de porte de artefacto explosivo, y que ésto no es óbice para solicitar posteriormente -en el curso de la investigación- reformalización por otros hechos, siendo la ampliación de la detención una medida meramente dilatoria y que vulnera derechos fundamentales de los imputados.
El juez acoge la solicitud y amplía la detención hasta el próximo miércoles 18 de abril: Iván queda en la carcel de Santiago 1 y Carla queda en COF San Joaquín.
4. Referencias a la Ley de Control de Armas (Nº 17.798) y al artículo 4 de la Ley Antiterrorista (Nº18.314).
5. Ministerio del Interior presenta querella por delito tipificado en la Ley Antiterrorista. Se declara admisible, se ordena remitir al Ministerio Público, se deja copia para ambas partes.
El día de mañana, estaremos atentos a las novedades que se presenten en la audiencia de formalización.
Compartimos esta información y hacemos un llamado a difundirla, como una forma de garantizar el debido proceso al que deben ser sometidos ambos compañeros, el que debe partir con una presunción de inocencia que hasta el momento no se ha desvirtuado por parte de la Fiscalía, que debe seguir por ejercer un control directo de la condición jurídica en que ambos compañeros se encuentran -la que indudablemente vulnera sus garantías más mínimas-, y que debe apuntar, de igual forma, a desvirtuar el juicio anticipado y la condena previa que la prensa realiza en este tipo de casos, sin tener un conocimiento acabado de los hechos que sustentan la investigación.
Pikete Juridico


en es - Postponement of Security Case oral trial preparation

From Liberación Total (April 19, 2012):
On April 16, 2012, a hearing was held in order to begin preparations for the trial against Juan Aliste, Freddy Fuentevilla, and Marcelo Villarroel in the Seventh Circuit Court. However, the defense requested new expert reports, while Fuentevilla petitioned for his public defender to be changed.
Aliste, Fuentevilla, and Villarroel are charged with various crimes, among them the October 18, 2007 bank robbery during which motorcycle cop Luis Moyano was killed and another police officer was wounded.
Preparation for the oral trial is scheduled to begin on August 6.
The prosecutor is requesting the following sentences for the defendants:
Aliste: provisional life sentence plus 20 years for three robberies as well as homicide and attempted homicide of police officers
Fuentevilla: standard life sentence plus 15 years for two robberies as well as homicide and attempted homicide of police officers

Villarroel
: 18 years for two robberies

http://thisisourjob.noblogs.org/post/2012/04/30/postponement-of-security-case-oral-trial-preparation/
 
 

Actualizacion de procesos juridicos en abril del 2012, $hile

Resumen de los distintos procesos que han sido enfrentados en este mes, uno de los mas recientes ocuurido la madrugada de este lunes al ser detenidas dos personas acusadas de portar material para la fabricacion de explosivos.

Distintos procesos político jurídicos comienzan nueva etapa durante este mes, aca una breve actualización con información sacada desde la prensa y paginas de información sobre cada caso.

Termina audiencia de preparación de juicio de Luciano Pitronello Desde el 11 al 16 de Abril se extendio la preparación de juicio oral contra Luciano en el 7 Juzgado de Garantía. El compañero que el 1 de Junio del 2011 resulto con graves heridas tras detonar una bomba mientras la instalaba en una sucursal del Banco Santander en calle Vicuña Mackena.
La fiscalía presento 170 pruebas entre testigos, documentos, pruebas, peritos, etc solicitando la pena de 12 años (por colocación de artefacto explosivo bajo la ley antiterrorista) y 3 por uso de patente falsa, finalmente el tribunal termino aceptando 158 pruebas y testigos que irán prontamente a juicio oral.
El juez descarto algunos afiches y escritos relacionados con la pasada huelga de hambre de los compañeros del caso bombas encontrados en el computador de su hermano ya que Luciano nunca fue formalizado por Asociación Ilícita Terrorista, a diferencia de quienes aun se encuentran en juicio. También fue excluida la “Carta a los corazones indómitos” ya que no se pudo comprobar la autoría de Luciano en dicho escrito y algunos comunicados de internet en apoyo y solidaridad a Luciano.
Algunas de las denominadas “pruebas de contexto” finalmente no fueron excluidas, tales como testigos vecinos de una casa okupa que visitaría Luciano, entre otras cosas que no guardan relación directa con los delitos acusados. También los testimonios de quienes trabajaban en el banco para fundar el “terror”.
El morbo llega al extremo, al incluir como prueba los dedos amputados que sumado mas un examen de ADN de Luciano que lo vincularían con esos restos orgánicos.
La defensa solicito cambiar la medida cautelar de prisión preventiva lo que fue rechazado por el tribunal. La defensa insiste en que el hecho en si mismo no mantendría los estándares para ser calificado como acto terrorista.
Se espera que luego se fije la fecha para la realización del juicio Oral

Nuevos procesados por ley antiterrorista
En la madrugada del 16 de Abril son detenidos Ivan Silva y Carla Verdugo, esta ultima pareja de Juan Aliste, al transportar material para la fabricacion de un artefacto explosivo en la comuna de La Granja. Segun la prensa portarian un extintor relleno con pólvora y algunas latas de gas mas una mecha, Ivan se niega a entregar su identidad durante toda la detención, teniendo que venir peritos de huellas para conseguir identificarlo. Tras pasar a control de detención, la fiscalía extiende en un par de días su formalización mientras realiza distintos allanamientos en sus casas. La policía especula que el objetivo supuesto seria el centro de justicia
Aca una información del control de detención, por el pikete jurídico.
El 18 de Abril finalmente son formalizados por atentado terrorista frustrado, decretandose su prisión preventiva y 100 días de investigación. La fiscalía habla de cartas y vínculos con el “caso bombas”, Luciano, Caso Security, la detención de Hans Niemayer, ex lautaristas y con todo lo que se le pueda ocurrir. Además el parte policial que calificaría al artefacto de “terrorista”, al parecer seria un parte copiado o “tipo”, como lo señala la prensa, ya que indicaría que el artefacto seria de gran capacidad por los estragos que dejo en la destrucción del banco, cuando este artefacto en ningun caso estallo y ni siquiera se sabe si iria dirigido a algun banco.

Suspension de preparación de juicio oral del Caso Security
El 16 de Abril del 2012 se realizo una audiencia para comenzar la preparación de juico contra Juan, Freddy y Marcelo en el 7 juzgado de Garantía. Pero la defensa solicito nuevos peritajes, mientras que Freddy solicito cambiar a su abogado publico.
Los tres son acusados de varios delitos entre ellos el asalto a un banco producido el 18 de Octubre del 2007 donde resulto muerto el policía motorizado Luis Moyano y herido otro policía.
Para el 6 de Agosto quedo fijado el comienzo de la preparación de juicio oral.
La fiscalía solicita diversas condenas contra los acusados:
Juan Aliste: Cadena perpetua calificada + 20 años (homicidio y homicidio frustrado a policia mas 3 asaltos)
Freddy Fuentevilla: Perpetua simple + 15 años (homicidio y homicidio frustrado a policia mas 2 asaltos)
Marcelo Villarroel: 18 años (2 asaltos)

En arresto domiciliar Hans Nimeyer
El 30 de noviembre del 2011 estalla un artefacto en un banco BCI quedando herido y aturdido un sujeto, para luego ser detectado en las inmediaciones por la PDI. El “grupo de combate Manuel Gutierrez” se adjudica el atentado lamentando el trauma acustico producido a un transeúnte.
Tras permanecer meses detenido, el tribunal decreta su arresto domiciliar. Si bien este caso es particular, su situación nos parece únicamente relevante de ser expuesta en función de la aplicación de la ley antiterrorista que mantiene como persecutor a la Fiscalía Sur y una discutible calificación de terrorismo del atentado, discusión que se repite en distintos procesos juridicos.

Audiencia de juicio oral del caso bombas
Continua el juicio oral contra 5 compañeros bajo ley antiterrorista, la fiscalía sigue presentando testigos y peritos.
Algunos resumenes del juicio, aquí.


http://liberaciontotal.lahaine.org/?p=4226

ACTIVIDADES ANARCOPUNK

Con estas actividades como las anteriores y las que posteriormente vengan ,tienen el motivo que esencialmente tiene este medio de lucha como la contracultura anarcopunk ……EL DE DIFUNDIR PARA ORGANIZAR, EL DE AGITAR PARA CUESTIONAR,EL DE PROPAGAR PARA DEBATIR,EL DE CRITICAR AL SISTEMA PARA DESTRUIRLO COLECTIVAMENTE….. seguimos en la senda del combate desarrollando y enfrentando al sistema atraves de estos espacios donde podemos discutir ,podemos emerger cosas juntos ,sin caer en la apatía y toda las ideologías que expande la burguesía es por eso que vemos importante la participación colectiva de los compas ya que la contracultura de desarrolla a plena con la agitación de tales personas que conforman esa contracultura……vemos importante esas experiencias vividas en la ¨escena¨,esas actitudes que se oponen a la cotidianidad de la sociedad ya que es desde ahi que vemos un acto frente al sistema de clases ,tambien el de esclarecernos tod@s de forma compañera y fraterna,aqui nadie tiene la receta de como luchar ,menos nadie te va decir como actuar o como pensar ,esta siempre la autocriticx a la sociedad existente es desde ahi como uno emerge la conciencia explosiva y mas aun es romper con esas trabas en el camino y avanzar mas aya de lo que quiere darte el capitalsimo…..agita lee conoce y enfrenta al enemigo de la historia al capitalismo mundial…
anarcopunks contra el capitalismo
accion y resistencia anarcopunk

http://anarcopunk.org/orgaplima/
Mañana viernes 13 veremos la pelicula: Tumba de las Luciernagas

Hora: 6pm  Lugar: Los Amantes del Círculo Polar-Carpe Diem/ Octavio Muñoz Najar 308-interior 107

todos invitados habrá bocaditos 
 
 
http://abrelosojos-aqp.blogspot.com/2012/04/video-conversa-latumba-de-las.html
 

1ro de Mayo - Movilizacion


Marcha, movilizacion, caminata ... concentracion en la puerta de la Cacatedral de la plaza de armamas  - Desde las 9 am--- este Martes 1ro de Mayo. un video

--video
http://www.youtube.com/watch?v=AGby_eDwjv0&feature=player_embedded


http://org-amoryodio.blogspot.com/2012/04/1ro-de-mayo.html

Fiesta Aniversario 7 Primaveras


Fiesta el dia 21 de Abril en el CSOA Sin Nombre


JORNADAS DE AUTOGESTION DEL CSOA

11.00h Se convoca una concentración antifascista en Plaza Nueva

Despues, sobre las 14.00h seguiremos con una comida popular en la Sin Nombre

17.00h Charla sobre copyleft

18.30h taller sobre amor romantico

20.30 taller de serigrafia

Cena vegana

21.00h conciertos, con:

     El baston de la vieja
     Skarraspeo emblay band
     En un mundo feliz sin anestesia

Y para acabar la noche contaremos con varios Djs
Tambien tendremos concurso de chistes y cata de cerveza artesana!!!
 
http://csoasinnombre.blogspot.com/
 

Caracas, Venezuela: Por un Primero de Mayo, Autonomo y Combativo, abajo el chantaje laboral

laboral

PRIMERO DE MAYO ANARQUISTA




La libertad sin socialismo es privilegio.
El socialismo sin libertad es tiranía.
El anarquismo es la filosofía política menos entendida, quizás porque combate todo orden establecido que tenga Estado o autoridades; sin importar quien o quienes ejerzan esos poderes represores, los cuales son nuestros enemigos, porque son enemigos de la libertad, hasta que los hayamos destruido.

Los anarquistas buscan maximizar la libertad para todos. Nosotros creemos que toda la gente debe ser tan libre como sea posible para determinar sus propios destinos y actividades, sólo con los límites requeridos para el respeto de los derechos iguales de los otros. Esta libertad será actual y práctica, sin obstrucción de prohibiciones legales innecesarias. Una libertad social que permita el total desarrollo individual.

No a la autoridad, al militarismo, las clases y jerarquías. Todas las personas deben ser consideradas como iguales. Nadie tiene el derecho de esperar obediencia de los demás.

Contra las naciones. Como una forma coercitiva de relaciones sociales basadas en las jerarquías, las naciones oprimen y silencian a los individuos. Las estructuras nacionales deben ser destruidas en cualquier lugar donde sean reconocidas. Los nacionalismos son religiones asquerosas que no hacen mas que dividir y enemistar a los pueblos para proteger los intereses de la clases privilegiadas y garantizar la división internacional del trabajo, el funcionamiento del capitalismo mundial. Hermandad y unión entre los pueblos, la humanidad es una sola. Nuestra patria es la tierra.

Sin oposición a la organización. La anarquía esta basada en la organización y la cooperación entre iguales, libre de relaciones de poder opresivas. Estamos opuestos a los tipos de organización basadas en la autoridad y jerarquía o a aquellas que poseen innecesaria regimentación y subordinación de los individuos o contra las que destruyen la creatividad individual. Estamos implacablemente opuestos a la centralización del poder.

Necesidad de la democracia directa. La decisión de la mayoría debe ser respetada. Lo ideal son las decisiones consensuales, pero cuando el consenso no existe, se necesitan los procedimientos democráticos directos. La democracia representativa y parlamentaria es un fraude que separa al gobierno de la gente, controla nuestras vidas y genera apatía entre la ciudadanía. La democracia representativa es la posibilidad de elegir qué representante de la clase privilegiada nos va a explotar y reprimir. El poder real de la democracia radica en las manos de la gente creando las decisiones mediante el voto en el lugar de trabajo y las comunidades autogestionadas.

Destrucción del Estado. El Estado, un gobierno el cual hace de si mismo una separación desde y sobre la gente es siempre un opresor. Tiene sus propios intereses: su forma natural es la burocracia y el militarismo, la policía y las fuerzas de seguridad son sus armas. El control del Estado es la ilusión que corrompe a los revolucionarios. En tanto el Estado exista, habrá división de clases. En tanto el Estado exista, no seremos libres. El Estado y el capitalismo deben ser destruidos y superados simultáneamente.

Fin de la propiedad privada. Libertad sin el significado de su ejercicio, es un fraude. El monopolio capitalista de los medios de producción y su control sobre la sociedad nos esclaviza como si un revolver estuviera apuntando sobre nuestras cabezas. La verdadera igualdad social necesita el igual acceso a los medios de producción de todos los hombres. Por esta razón los anarquistas son socialistas (lo que no indica que todos los socialistas sean anarquistas).

Necesidad de un cambio revolucionario en la totalidad. Las estructuras capitalistas tales como el Estado, la Patria, la religión institucional, etc., desaparecerán cuando se cree un mundo libre de opresión. Estas mismas estructuras destruyen la libertad, por lo tanto deben desaparecer total y simultáneamente. Como el cambio debe ser radical deben envolver la totalidad del orden existente, no podemos esperar un cambio del estilo reformista dentro de ese orden.

La liberación y la revolución son nuestras actividades, no nuestros fines, por lo tanto debemos conseguir la libertad sin métodos autoritarios y con la destrucción del Estado.

No reconocimiento de lideres. Nadie puede tener en sus manos la responsabilidad de nuestras propias vidas, sólo nosotros podemos liberarnos. El único líder que reconocemos es la libertad. Si nadie vive, trabaja o estudia por nosotros, que nadie decida por nosotros.

Buscamos un futuro libre de opresión, con gente viviendo en comunidades y en control de sus propias vidas. Con una sociedad que se gobierne a si misma a través del trabajo comunitario, la cooperación y la organización conjunta. Creemos en una sociedad donde las decisiones económicas sobre la producción y distribución, las cuales nos afectan a todos, sean tomadas democráticamente sin caer en manos de privilegiados o unos pocos selectos.

El socialismo en libertad. Libres de los destructivos imperativos del capitalismo podremes vivir en armonía con nuestres semejantes, escapar de las guerras derivadas de las necesidades del capitalismo y del Estado para extender su dominio.

Solamente nosotres construiremos la LIBERTAD.
¡VIVA LA ANARQUÍA! 
 
 
http://gravedadinsoportable.blogspot.com/2012/04/primero-de-mayo-anarquista.html