en es gr - Letter from Rami Syrianos in regards to his case - April 2011

Without a doubt, we are living through a period where the living conditions in this world are being renegotiated in their totality. Capitalism’s gleaming shop window has been shattered to reveal what lies behind: a process of putrefaction and decadence. Democratic hopes and capitalist promises are being ousted alongside the fictitious prosperity -through loans- of capitalism’s golden age experienced in previous decades; at the same time the “promised land”—complete with private swimming pool, two cars, and four televisions— is replaced by a gray desert of depression, desperation, insecurity, and fear. Domination, in a demonstration of its more then efficient flexibility, is withdrawing toward a new kind of digitally programmed totalitarianism, and is creating bulwarks by setting up new police units, biometric databases, and even newer, more elastic “antiterrorist” laws—all in an attempt to steel itself against the enemy within, which is threatening the ever-so-fragile social peace. The transparent social galley is being transformed into a maximum-security prison, as social cohesion built up over years is set in renegotiation of the rules on which it was based: access to wealth and consumption; the promises and hopes of social ascent and recognition; the role of wage-labor as a means to satisfy needs and desires and as a ticket to human self-fulfillment in a world of consumerist dreams and sensations.

Work is not simply and exclusively an economic process that commercializes human activity. Due to its totalitarian character, it imposes itself as a generalized universal condition that creates and shapes relationships and consciousness. It was through the re-signification of work as a means of attaining social ascent and of capitalist promises of participation in consumption that Power was remodeled in the minds of its subjects, was shared out and broadened, thus consolidating the dominant discourse across classes. The rhetoric of “self-made businessmen”, of achieving social recognition through bank loans, but also of self- fulfillment through consumption, found fertile ground in attentive ears for the cultivation of a cannibalistic consciousness whose supreme value was the ruthless pursuit—even over dead bodies—of prestige, power, and wealth. The old working class was transformed into petty-bourgeois/middle class proprietors who identified their own interests with those of the system, since apart from their chains (now made of plastic and in the form of loans) they also had their comforts and social status to lose. Under the terms of the generalized consensus taking shape, the traditional repressive forces “withdrew” to the rearguard (although still developing under the surface) and a campaign of enervation and individuation was launched, spearheaded by prefabricated lifestyle models, of access to centers of entertainment, of social recognition, and consumerist happiness. Social peace was guaranteed through satisfying the new collective desires of a society that, hungry to consume products and images, dedicated itself to an orgy of de-signification of its own existence. This was the era in which existential poverty deepened, individuation and concern only for one’s own skin rooted themselves into people’s consciences, and life kept on loosing more and more its meaning—caged by work hours, televised reality shows, standardized entertainment outlets, and images of fictitious happiness. However, this festival had an expiration date and now the time has come to add up the bill, which will have to be paid plus the interest rates.

The new social conditions being shaped come to make the transitional leap from the internalization of control –made possible via access to power and consumer goods- to the internalization of obedience through fear, insecurity, flexible work hours, unemployment, and images of entire areas occupied by the mercenaries of the police. Using the international financial crisis as a pretext, an attempt of unprecedented scale is being made to redistribute wealth toward the highest social strata and simultaneously restructure social relations in their entirety. The fictitious image of affluence is being forcefully unseated, together with the illusions that accompanied it, and is replaced by that of a relentless future now dawning. Fear and uncertainty are coming to replace promises as the main driving force of the social machinery and to establish themselves in the minds of the until recently happy subjects, who are now watching the disintegration of their “earthly paradise” made from loans, as they are touched by the same fate to which they themselves—untroubled by all the blood that accompanied their progress and happiness—once condemned people who live on the margins of capitalism. Wage-labor, the cornerstone of widespread social change, is being stripped of its veneer as a means of ascent and success and demystified, thus revealing its true face: a coercive process of producing inequality and exploitation. Based on this condition, where the traditional mechanisms of consensus previously in function are collapsing, and with social cohesion becoming more and more fragile, Domination is adopting a discourse of war. It is declaring a permanent state of emergency and fortifying itself behind flexible new “antiterrorist” laws, biological databases, surveillance systems, and thousands of new urban mercenaries/ police officers in preparation to face the enemy within who threatens the grand plans to impose a new totalitarianism.

The rekindling of insurrectionary practices on a global level, the reappearance of metropolitan guerrilla warfare, the confrontational demos around the world, the revolts in the Arab world, the growing distrust of the role of regime intermediary being played by the Left, and the turn towards more radical forms of struggle come to remind us that the wager for a revolutionary solution has neither been lost nor forgotten. Rather, it is entering the arena once again, more urgent and vital than ever. The prosecution, imprisonment, and murder of those who struggle are not the results of an attack launched by Domination; rather they constitute its defensive efforts undertaken to address the cracks found throughout its foundation, which are becoming more and more intensified, as faith in the image of its omnipotence is dwindling day by day.

On January 31, while I was making my getaway after carrying out a robbery at the vehicle auction organized by the Public Asset Management Agency Inc. (which conducts a wide range of different auctions and is responsible for the liquidation of cars, motorcycles, and many other assets seized by the pigs or by customs), I was surrounded and arrested by uniformed pigs from the DIAS squad. They brought me to Thessaloniki Police Headquarters, where I was stripped down to my underwear, handcuffed behind my back, and made to stand facing a wall for about seven hours while various undercovers and other pigs joined the parade to get a look at me. I continually refused to say anything other than that I am an anarchist, and I also refused to have my fingerprints and photograph taken.

They later brought me to my home, which they searched for five hours before we returned to Police Headquarters. Once back there, a dozen pigs surrounded me and their chief attempted to begin a process of interrogation and humiliation of my principles in the style of a “friendly chat,” during which I heard grotesques such as: “We’re the real revolutionaries and you’re just a selfish loser,” “We’re against the banks” (!), “While you refuse to help yourself, the other one has already squealed,” [some clichés never die] etc. The only thing I told them time and time again was that I am a revolutionary anarchist and that they are nothing more than Power’s thugs—lackey enforcers of the law without minds of their own, who humiliate, torture, and murder in exchange for a salary. When morning came, after getting in touch with my lawyer I found out that—because of a phone number written on a slip of paper I tragically forgot I had on me—they had arrested another person I knew from the antiauthoritarian milieu, and the mass media had printed photos of both of us. They then brought us to court, making a shocking spectacle out of the whole thing like always. They dressed us in white bulletproof vests, with panic-stricken pigs in balaclavas looking like something out of a scene from a cheap Hollywood action flick. The only thing I told the hearing judge was that I did what I did as an anarchist in the context of the refusal of work, and that the other person being charged had nothing to do with the case. They ruled that I was to be placed in pretrial detention, while the other comrade was released because dozens of witnesses testified that he was working at the self-managed café stand in the Polytechnic school at the exact time of the robbery.

Robbing the Public Asset Management Agency Inc. dealers of stolen goods is a partial expression of my refusal to submit to the oppressive, empty reality imposed by the fragmented space and time of work hours and predetermined paths; imposed by the coercive “you must” ordered by bosses and the alienated “I want” expressed by their subordinates; imposed by a production process that turns people into living spare parts for the machinery of consumption of images and products. Rejecting to play the role either of a victim of exploitation by small or big bosses, or of the victimizer and collaborator in exploiting others; sickened as much by the submissive work ethic of the “poor but honest” worker as by the overambitious arrogance of the “successful careerist”; perceiving the entire complex of social relations as an alienated result of capitalist production, I decided to shift into individual action, throwing myself into the polymorphic revolutionary anarchist process, part of which is the refusal of work. The refusal of work can’t be a choice divorced from a more generalized rupture with Domination, and obviously this refusal isn’t necessarily defined by the means by which it is realized (i.e. a robbery). Raids on goods or money can easily degenerate into a job, with fixed hours and all the consequences that entails: the arrogance of being rich, the participation in consumerism, the fragmentation of time according to “work hours,” and the development of a (criminal) professional identity. Robbery, kidnapping, individual or collective expropriation of goods, sabotage, attacks on economic targets, collective living experiences, and give-away bazaars are all means that can be seen within the context of the overall refusal of the world of work, of production and consumption of images and products, to the degree that they bear an awareness that places them within the wider revolutionary struggle for individual and collective liberation.

As a part of this polymorphic movement, I now find myself imprisoned in the dungeons of Ioannina, paying the price for my conscious decisions. The only thing I regret is not doing more outside these walls.

No stepping down.

—Rami Syrianos, Ioannina Penitentiary Center, April 2011


Carta de Rami Sirianos

Vivimos sin duda en un periodo en que el conjunto de condiciones de vida en ese mundo se está reajustando de nuevo. El reluciente escaparate del capitalismo se hizo añicos y dejó a la vista lo que hay detrás: un proceso de putrefacción y decadencia. Las ilusiones democráticas y las promesas capitalistas escapan rápidamente junto a una abundancia ficticia (tras prestamos) de la época dorada del capitalismo de las décadas pasadas, ahora cuando la “tierra prometida” con piscina privada, 2 coches y 4 televisores desaparecieron dejando en su lugar un desierto gris de la depresión, desesperación, inseguridad y del miedo. El Dominio, mostrando una flexibilidad de lo más apta, se repliega hacia un nuevo tipo de digitalmente programado totalitarismo y se atrinchera con nuevos cuerpos de policía, biométricas bases de datos y unas nuevas, más elásticas, legislaciones “antiterroristas”, todo esto en un intento de fortificarse en contra del enemigo interno, que está amenazando a esa tan frágil paz social. Ese “invisible” campo de trabajos forzados social se convierte en una cárcel de alta seguridad, mientras que la construida durante años cohesión social está reajustando de nuevo las reglas sobre cuales fue basada. Está cuestionando de nuevo el acceso a la riqueza y consumo, las promesas y esperanzas por una subida y reconocimiento social, el papel del trabajo asalariado como medio para cumplir necesidades y deseos o como billete para la auto-realización de uno mismo en un mundo de sueños y sensaciones consumistas.
El trabajo no existe simple y exclusivamente como un económico proceso de comercialización de la actividad humana. Debido a su carácter totalitario, se impone como una condición general y universal bajo la cual se están creando y formando relaciones y consciencias. Fue tras dar un nuevo significado al trabajo, convertirlo en medio para obtener la subida social y satisfacer las promesas capitalistas de tomar parte en el consumo, como el Poder ha reinventado y recreado el discurso dominante en los cerebros de sus súbditos, lo difundió y expandió, lo consolidó ya entre todas las clases sociales. Las retoricas sobre “empresarios que se hicieron fortunas por sí mismos”, sobre reconocimiento social obtenido tras créditos bancarios, pero también sobre auto-realización tras consumo, en los oídos diligentes han encontrado un terreno fértil para cultivar las consciencias caníbales que como su valor supremo tienen la despiadada, sea sobre las cadáveres, caza por prestigio, poder y riqueza. La vieja clase obrera se vuelve pequeños burgueses propietarios y identifica sus propios intereses con aquellos de sistema, puesto que aparte de sus cadenas (que ya se hicieron plásticas y tienen forma de préstamo) tiene para perder también sus comodidades y su estatus social. Bajo la condición del consenso generalizo que se está configurando, las fuerzas represivas tradicionales se “retiran” a la retaguardia (aunque en secreto se están desarrollando), y se está lanzando una campaña de decaimiento y individualización, que como punta de lanza tiene unos prefabricados modelos de estilo de vida, el acceso a los centros de entretenimiento, el reconocimiento social y la felicidad consumista. La paz social está asegurada con la satisfacción de los nuevos deseos colectivos de la sociedad que, hambrienta por consumir productos e imágenes se entrega a una orgia de despojar su propia existencia de cualquier sentido. Esta es la época en que la pobreza existencial se hace más profunda, la individualización y la preocupación sólo por su propio pellejo extienden sus raíces en las consciencias de la gente y la vida va perdiendo más y más cualquier sentido, enjaulada en horarios, “reality shows” televisivos, estandarizados encajes del entretenimiento y imágenes de felicidad ficticia. Sin embargo, la fiesta tenía una fecha de expiración. Ahora llegó la hora de hacer la cuenta y se la tendrá que pagar con comisión.
Nuevas condiciones sociales que se están configurando llegan para hacer el paso de la internalización del control (que era posible tras acceso a los bienes materiales y al poder) a la internalización de la obediencia tras miedo, inseguridad, horarios laborales flexibles, desempleo e imagen de zonas enteras ocupadas por mercenarios policiales. Usando la crisis internacional financiera como pretexto, se está intentando –a una escala sin precedentes-redistribuir la riqueza hacia los sectores sociales más altos y al mismo tiempo reestructurar todo el conjunto de las relaciones sociales. La ficticia imagen de la opulencia se está rompiendo en pedazos, como también las ilusiones que le acompañaban, y en su lugar amanezca la visión de un futuro inexorable. El miedo e incertidumbre remplazan las promesas que hasta ahora fueron el eje principal de la mecánica social, ponen sus raíces en las mentes de los, aún hace poco bastante contentos, súbditos, los cuales ven como sus “paraísos terrenales” hechos de préstamos se caen en pedazos y ven como les toca el destino al cual ellos mismos – sin preocuparse por el sangre que se iba derramando en el camino de su progreso y felicidad- condenaban hasta hace muy recién la gente que vive en el margen del capitalismo. El trabajo asalariado, siendo la piedra angular de los cambios sociales más amplios, queda despojado de su manto de “medio de avanzar y ser feliz” y desmitificado, así dejando ya muy claro su verdadero rostro, su naturaleza: un sacado por amenazas proceso de producción de desigualdades y una explotación. En estas condiciones, cuando los tradicionales mecanismos de consenso que anteriormente funcionaban bien poco a poco se van derrumbando y la cohesión social se hace mas y mas delicada, el Dominio adopta un discurso bélico, declarando un permanente estado de excepción y se atrinchera detrás de las nuevas, más flexibles, legislaciones “antiterroristas”, bases de datos biológicos, sistemas de vigilancia y miles de nuevos contratados policías/mercenarios urbanos, preparados para imponer un nuevo totalitarismo.
La reanimación de las practicas insurreccionales en todo el mundo, la reaparición de la guerrilla metropolitana, las marchas combativas y disturbios por todos lados, las revueltas en el mundo árabe, la creciente desconfianza hacia el papel de intermediario del régimen que juega la Izquierda, y además la vuelta a unas formas de lucha más radicales, todo esto nos recuerda que : la apuesta por un cambio revolucionario no se ha perdido ni olvidado, sino entra de nuevo en la arena, aun más perentoria, mas vital que nunca. Las persecuciones penales, encarcelamientos y asesinatos de los que luchan no son el resultado del ataque lanzado por el Dominio, sino constituyen sus obras defensivas, hechas para afrontar el crujido en sus fundamentos, que se hace más y más intenso, mientras que la fe en el imagen de su omnipotencia se va perdiendo cada día más.
El 31 de enero, cuando estaba huyendo después de realizar el atraco a la subasta de vehículos organizada por Organización de Gestión de los Bienes Públicos A.E. (se trata de un órgano que maneja gran gama de subastas y es responsable de la liquidación, principalmente de coches y motos pero también de muchos otros bienes confiscados por los maderos o por la aduana) fui rodeado y detenido por cerdos uniformados de la brigada DIAS. Me llevaron a la Comisaria Central de Tesalónica, donde me desnudaron dejándome sólo en calzoncillos, me esposaron por detrás y me pusieron de pie para que mirase la pared durante más o menos 7 horas, mientras que varios secretas y otros maderos hacen el desfile para verme. Continuamente me niego de decir cualquier cosa aparte de que soy anarquista, también me niego que me tomasen huellas y fotos.
Luego me llevan a mi casa para registrarla y a cabo de 5 horas que eso duró volvemos a Comisaria Central. Una vez ahí, una decena de maderos me rodea y su jefe intenta de empezar un procedimiento de interrogación pero también de una humillación ética, lo hace de manera “charla entre amigos”, y entre otras escucho cosas grotescas como por ejemplo: “nosotros somos los verdaderos revolucionarios, tu eres un pendejo”, “nosotros estamos en contra de los bancos” (¡!!), pero también “porque no te ayudes a ti mismo, el otro ya ha hablado” (como vemos algunas clichés nunca mueren…), etc. Lo único que les digo una y otra vez es que soy anarquista revolucionario y que ellos no son nada más que matones del Poder, simples aplicadores de la ley sin voluntad ninguna, que al cambio de un sueldo humillan, torturan y asesinan. Cuando llega la mañana, después de comunicarme con mi abogado me entero que, debido a un papelito con un número de teléfono que por un trágico error me olvidé que tenía encima, detuvieron a una otra persona que conozco, que también pertenece al ámbito antiautoritario, y que los medios de comunicación publicaron fotos de nosotros dos. A continuación nos llevan a los juzgados haciendo su tan conocido espectáculo de crear impresiones: nos ponen unos blancos chalecos antibalas mientras que los maderos con pasamontañas presos de pánico representan alguna cutre escena sacada de la peli de acción de Hollywood. Al juez de instrucción le digo solamente que lo que hice lo hice como anarquista en el marco de rechazo al trabajo y que el otro acusado no tiene nada que ver con ese caso. Ordenan de ponerme en cárcel preventiva, mientras que al otro compañero le dejan libre, puesto que en el momento mismo del atraco trabajó en la autogestionada cafetería en la Politécnica, algo que confirmaron decenas de testigos.
El atraco a los escubridores de OGBP A.E. es una expresión honrada de mi rechazo de someterme a la opresiva y vacía de contenido realidad impuesta por ese cortado en trozos espacio y tiempo de los horarios y trayectos pre-determinados, de los forzados “debes” que ordenan los jefes a los enajenados “quiero” que expresan sus súbditos, de un proceso de producción que convierte la gente en unas vivas piezas de recambio para la máquina de consumo de imágenes y productos. Negándome a imitar tanto el papel de la victima de explotación utilizada por cada pequeño o grande jefe como el de sacrificador o colaborador de la explotación misma, asqueado tanto por el moral sumiso de obrero “pobre pero honrado” como por la llena de ambiciones arrogancia de “carrerista exitoso”, percibiendo todo el conjunto de las relaciones sociales como una enajenada consecuencia de la producción capitalista, decidí de pasar a la acción individual lanzándome al polimórfico proceso anarquista revolucionario, proceso la parte de cual forma también el rechazo del trabajo. El rechazo del trabajo no puede ser una simple opción alejada de la más general ruptura con la jerarquía y evidentemente no es el medio con que sea llevada a cabo (por ejemplo un atraco) lo que la define como tal. Asaltos y robos fácilmente pueden degenerar en un trabajo con horarios fijos y todo lo que ese incluye: arrogancia propia de los ricos, participación en el consumo, fragmentación de tiempo según los “horarios” del curro y el desarrollo de una (delincuente) identidad profesional. Atracos, secuestros, individuales o colectivas expropiaciones de bienes, sabotajes, ataques contra objetivos económicos, experiencias de vivir colectivamente, mercadillos gratuitos…todos esos son medios que dan el significado al rechazo total del mundo de trabajo, producción y consumo, si la concientización que conllevan se adhiriese a una más amplia lucha revolucionaria por la liberación individual y colectiva.
Siendo parte de este movimiento polimórfico, me encuentro ahora encarcelado en las mazmorras de Ioannina pagando el costo de mis conscientes decisiones. Lo único de que me arrepiento es que no hice más cosas fuera de los muros.
Ni un paso atrás.

Rami Sirianos
Centro penitenciario de Ioannina
Abril de 2011

Γράμμα του Ράμι Συριανού σχετικά με την υπόθεσή του

Διανύουμε αναμφίβολα μια περίοδο, όπου οι συνολικοί όροι διαβίωσης σ’ αυτόν τον κόσμο επαναδιαπραγματεύονται. Η αστραφτερή βιτρίνα του καπιταλισμού έχει γίνει θρύψαλα για να αποκαλύψει πίσω της τη διαδικασία της σήψης και της παρακμής. Οι δημοκρατικές ψευδαισθήσεις και οι καπιταλιστικές υποσχέσεις παίρνουν πόδι μαζί με την πλασματική αφθονία –με δανεικά- της χρυσής εποχής του καπιταλισμού των προηγούμενων δεκαετιών, ενώ η γη της επαγγελίας με ιδιόκτητη πισίνα, 2 αυτοκίνητα και 4 τηλεοράσεις δίνει τη θέση της στη γκρίζα έρημο της κατάθλιψης, της απελπισίας, της ανασφάλειας και του φόβου. Η κυριαρχία, επιδεικνύοντας την ικανότατη ευελιξία της, αναδιπλώνεται σε ένα νέου τύπου ψηφιακά προγραμματισμένο ολοκληρωτισμό και στήνει αναχώματα με νέες αστυνομικές ομάδες, βιομετρικές βάσεις δεδομένων και νέα ελαστικά ‘αντιτρομοκρατικά’ νομοθετήματα, στην προσπάθεια οχύρωσής της απέναντι στον εσωτερικό εχθρό, που απειλεί την εύθραυστη κοινωνική ειρήνη. Το διάφανο κοινωνικό κάτεργο μετατρέπεται σε φυλακή υψίστης ασφαλείας, καθώς η επί δεκαετίες χτισμένη κοινωνική συνοχή τίθεται υπό επαναδιαπραγμάτευση των όρων της πάνω στις βάσεις στις οποίες είχε στηριχτεί. Στη συμμετοχικότητα στον πλούτο και την κατανάλωση, στις υποσχέσεις και ελπίδες για κοινωνική ανέλιξη και καταξίωση, στη μισθωτή εργασία σαν μέσο για την εκπλήρωση αναγκών και επιθυμιών και ως εισιτήριο για την αυτοεκπλήρωση του ανθρώπου σε ένα κόσμο καταναλωτικών ονείρων και αισθήσεων.



Η εργασία δεν υφίσταται απλά και μόνο ως μια οικονομική διαδικασία εμπορευματοποίησης της ανθρώπινης δραστηριότητας. Εξαιτίας του ολοκληρωτικού της χαρακτήρα, επιβάλλεται ως η καθολική συνθήκη κάτω απ’ την οποία διαμορφώνονται σχέσεις και συνειδήσεις. Ήταν δια μέσου της επανανοηματοδότησης της εργασίας ως μέσο για την κοινωνική ανέλιξη και των καπιταλιστικών υποσχέσεων για συμμετοχή στην κατανάλωση, που η εξουσία επαναπλάστηκε στο μυαλό των υπηκόων, διαμοιράστηκε και πλάτυνε, εδραιώνοντας, διαταξικά πλέον, τον κυρίαρχο λόγο. Οι ρητορείες περί ‘αυτοδημιούργητων επιχειρηματιών’, κοινωνικής καταξίωσης μέσω δανεικών αλλά και αυτοπραγμάτωσης μέσω της κατανάλωσης, βρήκαν στα πρόθυμα αυτιά το πρόσφορο έδαφος για να καλλιεργηθούν οι κανιβαλιστικές συνειδήσεις που θέτουν ως υπέρτατη αξία το αδίστακτο -και επί πτωμάτων- κυνήγι για κύρος, εξουσία και πλούτο. Η παλιά εργατική τάξη μετατρέπεται σε μικρό/μεσοαστούς ιδιοκτήτες και ταυτίζει τα συμφέροντά της με αυτά του συστήματος, καθώς εκτός από τις αλυσίδες της (που πλέον έχουν μεταμορφωθεί σε πλαστικές και υπό τη μορφή δανείων) έχει να χάσει, πλέον, τις ανέσεις της και το κοινωνικό της status. Πάνω στη συνθήκη γενικευμένης συναίνεσης που διαμορφώνεται, οι παραδοσιακές δυνάμεις καταστολής ‘υποχωρούν’ ως οπισθοφυλακή (αλλά προς υπόγεια αναβάθμιση) και εξαπολύεται μια εκστρατεία αποχαύνωσης και εξατομικισμού που έχει σαν αιχμή του δόρατος τα προκάτ πρότυπα του lifestyle, της πρόσβασης σε κέντρα διασκέδασης, της κοινωνικής καταξίωσης και της καταναλωτικής ευτυχίας. Η κοινωνική ειρήνη διασφαλίζεται μέσα από την ικανοποίηση των νέων συλλογικών επιθυμιών της κοινωνίας, που, πεινασμένη για κατανάλωση προϊόντων και εικόνων επιδίδεται σε ένα όργιο απονοηματοδότησης της ίδιας της ύπαρξής της. Είναι η εποχή που η υπαρξιακή φτώχεια βαθαίνει, ο εξατομισμός και ο φιλοτομαρισμός ριζώνουν στις συνειδήσεις και η ζωή αποκόβεται όλο και περισσότερο από κάθε νόημα, εγκλωβισμένη σε ωράρια, τηλεοπτικά reality, τυποποιημένα καλούπια διασκέδασης και εικόνες πλασματικής ευτυχίας. Η γιορτή όμως είχε ημερομηνία λήξης και τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού, ο οποίος θα πληρωθεί με τόκο.



Οι νέες κοινωνικές συνθήκες που διαμορφώνονται έρχονται να κάνουν το μεταβατικό άλμα από την εσωτερίκευση του ελέγχου -δια μέσου της συμμετοχικότητας στον πλούτο και την εξουσία- στην εσωτερίκευση της πειθαρχίας μέσα από το φόβο, την ανασφάλεια, τα ελαστικά ωράρια, την ανεργία και την εικόνα κατεχόμενων ζωνών από τους μισθοφόρους της αστυνομίας. Με αφορμή την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, επιχειρείται μια άνευ προηγουμένου αναδιανομή του πλούτου προς τα ανώτερα οικονομικά στρώματα και ταυτόχρονα μια καθολική αναδιάρθρωση του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων. Η πλαστή εικόνα της ευημερίας αποκαθηλώνεται βίαια, μαζί με τις ψευδαισθήσεις που τη συνόδευαν, για να αντικατασταθεί από αυτήν του αδυσώπητου μέλλοντος που ξημερώνει. Ο φόβος και η αβεβαιότητα έρχονται να αντικαταστήσουν τις υποσχέσεις ως τον κύριο άξονα της κοινωνικής μηχανικής και να εδραιωθούν στα κεφάλια των μέχρι πρότινος χαρούμενων υπηκόων, οι οποίοι βλέπουν τους δανεικούς επίγειους παραδείσους τους να κομματιάζονται και να τους αγγίζει η μοίρα στην οποία οι ίδιοι –επιμελώς αδιάφοροι για το αίμα που συνόδευε την ανάπτυξη και την ευτυχία τους- καταδίκαζαν μέχρι πρότινος τους ανθρώπους που ζουν στην περιφέρεια του καπιταλισμού. Η μισθωτή εργασία, αποτελώντας τον ακρογωνιαίο λίθο των ευρύτατων κοινωνικών αλλαγών, απογυμνώνεται απ’ το μανδύα του μέσου ανέλιξης και επιτυχίας, και απομυθοποιείται, αφήνοντας να φανεί ξεκάθαρα πλέον η πραγματική της φύση: μια εκβιαστική διαδικασία παραγωγής ανισοτήτων και εκμετάλλευσης. Πάνω σ’ αυτή τη συνθήκη όπου οι κλασσικοί μηχανισμοί συναίνεσης των προηγούμενων ετών καταρρέουν σιγά-σιγά και η κοινωνική συνοχή γίνεται ολοένα και πιο εύθραυστη, η κυριαρχία υιοθετεί πολεμική ρητορική, κηρύσσοντας μια μόνιμη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και οχυρώνεται πίσω από νέα ελαστικά ειδικά ‘αντιτρομοκρατικά’ νομοθετήματα, βιολογικές βάσεις δεδομένων, συστήματα παρακολούθησης και χιλιάδες προσλήψεις αστικών μισθοφόρων/ αστυνομικών, προετοιμαζόμενη να αντιμετωπίσει τον εσωτερικό εχθρό που απειλεί τα μεγαλόπνοα σχέδιά της για την επιβολή ενός νέου τύπου ολοκληρωτισμoύ.



Η αναζωπύρωση των εξεγερσιακών πρακτικών σε παγκόσμιο επίπεδο, η επανεμφάνιση του μητροπολιτικού αντάρτικου, οι συγκρουσιακές πορείες σε όλον τον κόσμο, οι εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο, η ολοένα και μεγαλύτερη δυσπιστία προς την καθεστωτική διαμεσολάβηση της αριστεράς και η στροφή προς ριζοσπαστικές μορφές αγώνα, έρχονται να υπενθυμίσουν πως το στοίχημα για μια επαναστατική διευθέτηση όχι απλώς δε χάθηκε ή ξεχάστηκε, αλλά μπαίνει εκ νέου στο προσκήνιο, ακόμη πιο επιτακτικά, πιο καίρια από ποτέ. Οι διώξεις, οι φυλακίσεις και οι δολοφονίες αγωνιστών δεν είναι το αποτέλεσμα της επίθεσης της κυριαρχίας, αλλά των αμυντικών οχυρωματικών της έργων, για την αντιμετώπιση των τριγμών στα θεμέλιά της, που ολοένα και εντείνονται, καθώς η πίστη στην εικόνα της παντοδυναμίας της χάνεται καθημερινά.



Στις 31/1, κατά τη διαδικασία διαφυγής μου έπειτα από ληστεία που πραγματοποίησα σε πλειστηριασμό οχημάτων του ΟΔΔΥ Α.Ε.,(ο Οργανισμός Διαχείρισης Δημοσίου Υλικού είναι δημοπρατικός οργανισμός μεγάλης εμβέλειας και είναι υπεύθυνος για την εκποίηση κυρίως αυτοκινήτων και δικύκλων αλλά και πολλών άλλων κινητών υλικών αγαθών που κατάσχονται είτε από τους μπάτσους είτε από τις τελωνειακές αρχές) περικυκλώνομαι και συλλαμβάνομαι από ένστολα γουρούνια της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. Οδηγούμαι στη ΓΑΔΘ, όπου αφού με ξεντύνουν, αφήνοντάς με γυμνό με το εσώρουχό μου, μου περνάνε χειροπέδες πίσω απ’ την πλάτη και με αφήνουν όρθιο να κοιτάω ένα τοίχο για περίπου 7 ώρες, ενώ διάφοροι ασφαλίτες και λοιποί μπάτσοι κάνουν παρέλαση για να με δουν. Εγώ αρνούμαι διαρκώς να πω οτιδήποτε, πέραν του ότι είμαι αναρχικός, ενώ αρνούμαι να περάσω και σήμανση. Κατόπιν, με οδηγούν στο σπίτι μου ώστε να το ψάξουν και έπειτα από 5 ώρες ερευνών με επιστρέφουν και πάλι στη ΓΑΔΘ, όπου αφού μπουν καμιά 10ριά μπάτσοι και με περικυκλώσουν, ο επικεφαλής τους προσπαθεί να ξεκινήσει μια διαδικασία ανάκρισης αλλά και ηθικής απαξίωσης, υπό τη μορφή φιλικής κουβεντούλας, όπου ανάμεσα σε άλλα ακούστηκαν τα εξής τραγελαφικά: «εμείς είμαστε οι πραγματικοί επαναστάτες, εσύ είσαι παρτάκιας», « εμείς είμαστε κατά των τραπεζών»(!!!!) αλλά και « δεν βοηθάς τον εαυτό σου, ο άλλος έχει ήδη μιλήσει» (μερικά κλισέ δεν πεθαίνουν ποτέ…) κλπ. Το μόνο που τους λέω είναι για μια ακόμη φορά πως είμαι αναρχικός επαναστάτης και πως αυτοί δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι μπράβοι της εξουσίας, άβουλοι επιβολείς των νόμων, που για ένα μισθό εξευτελίζουν, βασανίζουν και δολοφονούν. Το πρωί, έπειτα από επικοινωνία με το δικηγόρο μου πληροφορούμαι πως με αφορμή ένα χαρτάκι που είχε γραμμένο ένα τηλέφωνο, το οποίο από τραγικό λάθος είχα ξεχάσει πάνω στα ρούχα μου, έχει συλληφθεί ακόμη ένα γνωστό μου πρόσωπο, το οποίο επίσης ανήκει στον αντιεξουσιαστικό χώρο και πως οι φωτογραφίες και των δυο μας έχουν δημοσιευτεί απ’ τα media. Στη συνέχεια οδηγούμαστε στα δικαστήρια με το γνωστό σόου δημιουργίας εντυπώσεων. Μας φοράνε λευκά αλεξίσφαιρα την ώρα που κουκουλωμένοι μπάτσοι αναπαριστούν πανικόβλητοι κάποια σκηνή από χολιγουντιανή μπατσοταινία δράσης. Στον ανακριτή δηλώνω μονάχα πως ό,τι έπραξα το έπραξα ως αναρχικός στα πλαίσια της άρνησης εργασίας και πως ο συγκατηγορούμενός μου δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την υπόθεση. Διατάσσεται η προφυλάκισή μου, ενώ ο σύντροφος αφήνεται ελεύθερος, αφού τη στιγμή της ληστείας δούλευε σε αυτοδιαχειριζόμενο πάγκο με καφέδες στο πολυτεχνείο, παρουσία δεκάδων μαρτύρων.



Η ληστεία των κλεπταποδόχων του ΟΔΔΥ Α.Ε., αποτελεί μια τμηματική έκφραση της άρνησης υποταγής μου στην καταπιεστική και κενή ουσίας πραγματικότητα που επιβάλλεται από τον κατακερματισμένο χώρο και χρόνο ωραρίων και προκαθορισμένων δρομολογίων, από τα πειθαρχικά πρέπει των αφεντικών και τα αλλοτριωμένα ‘θέλω’ των υπηκόων, από μια παραγωγική διαδικασία που μετατρέπει τους ανθρώπους σε ζωντανά εξαρτήματα μιας μηχανής κατανάλωσης εικόνων και προϊόντων. Αρνούμενος να υποδυθώ τόσο το ρόλο του θύματος προς εκμετάλλευση από κάθε μικρό ή μεγάλο αφεντικό όσο και του θύτη και συνενόχου στην εκμετάλλευση, αηδιασμένος τόσο από την υποταγμένη ηθική του ‘φτωχού πλην τίμιου’ εργαζόμενου όσο και από τη γεμάτη φιλοδοξία έπαρση του ‘πετυχημένου καριερίστα’ , αναγνωρίζοντας το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων ως το αλλοτριωμένο αποτέλεσμα της καπιταλιστικής παραγωγής, αποφάσισα να περάσω στην αυτενέργεια εντάσσοντας τον εαυτό μου στην πολύμορφη αναρχική επαναστατική διαδικασία, κομμάτι της οποίας είναι και η άρνηση εργασίας. Η άρνηση εργασίας δε μπορεί να υφίσταται ως μια αποκομμένη επιλογή από τη συνολικότερη ρήξη με την κυριαρχία και προφανώς δεν είναι το μέσο με την οποία πραγματώνεται (π.χ. ληστεία) που την προσδιορίζει ως τέτοια. Οι ληστρικές επιδρομές μπορούν άνετα να εκφυλιστούν σε δουλειά με πλήρες ωράριο και όλες τις συνέπειες που ακολουθούν. Της έπαρσης του πλουτισμού, της συμμετοχής στην κατανάλωση, του τεμαχισμού του χρόνου σύμφωνα με τα ‘ωράρια’ της δουλειάς και την ανάπτυξη μιας (παραβατικής) επαγγελματικής ταυτότητας. Οι ληστείες, οι απαγωγές, οι συλλογικές και ατομικές απαλλοτριώσεις αγαθών, τα σαμποτάζ, οι επιθέσεις σε οικονομικούς στόχους, οι στεγαστικές κολλεκτίβες και τα χαριστικά παζάρια είναι όλα μέσα που νοηματοδοτούνται στο πλαίσιο της συνολικής άρνησης του κόσμου της εργασίας, της παραγωγής και κατανάλωσης εικόνων και προϊόντων, στο βαθμό που η συνειδητότητα που κουβαλούν τα εντάσσει στον ευρύτερο επαναστατικό αγώνα για την ατομική και συλλογική απελευθέρωση.



Κομμάτι αυτού του πολύμορφου κινήματος, βρίσκομαι αυτή τη στιγμή κρατούμενος στις φυλακές-κολαστήρια των Ιωαννίνων, σηκώνοντας το κόστος των συνειδητών επιλογών μου. Για το μόνο που μετανιώνω, είναι που δεν έπραξα περισσότερα εκτός των τειχών.

Ούτε βήμα πίσω.



Ράμι Συριανός

Κατάστημα κράτησης Ιωαννίνων

Απρίλης 2011



https://tameio.espivblogs.net/