en gr - Communismos 2.0 calling: Thessaloniki, May 25-27, 2012

Communismos 2.0 calling

Festival  

Communismos 2.0

     

From circulation of capital, patriarchy and nationalism

to circuation of struggles, commons and micro communisms

   

25-27 May 2012

at Fabrica Yfanet squat

 Thessaloniki – Greece

 

call for participation

We helplessly stand and watch our lives sink day by day. Unemployment, weakness to face the boss, austerity measures, dilemmas, bullying, new austerity measures, sacrifices, words like “Now, it’s not time for…”, stricter austerity measures, disappointment, frustration, even more measures. Isn’t this what they call crisis after all?  Conventions made by people in time of crisis now seem vacant, deprived of any significant meaning, just words to nag about as things do not seem to take a turn for the better. But before crisis is being presented out of context, they had to give it a different meaning. Over the years, the media worked at full speed to present the crisis as something sudden and inevitable, as something ugly and unexpected that sounds the alarm and puts everybody in great danger. But, no worries, it is presented as a natural phenomenon, like a storm that hits with vengeance for a while before it gives in to yet another bright, sunny day, so the only way to overcome such calamity would be to put aside our unreasonable demands and wear our bodies off working. A nice picture, indeed, but it leaves us in dark about the causes, the consequences and the political exploitation of the crisis. And much more, it tells us nothing about what is ultimately in crisis today. Against naturalization and misleading simplifications regarding crisis, we believe that it exists, it is amplified and reflected in everyday social and class antagonisms. Speaking of crisis, one must surely have in mind that it is the difficulty the capital faces to form relations in its own terms. What is being debated here, is the ability of the capital (as relation and as value- in motion) to reproduce along with the social relations and anthropological types that it bears and formulates. Although crisis refers to the state, to bosses, to others, it also includes us, as we too are being exploited in the realm of capital-relationships.

Simultaneously however, but fortunately for us, crisis is an open-ended critical category, which does not only mean catastrophe, but also possibilities. Today, more intensely than ever, this slippery ground is the place where the circulation of capital, patriarchy and nationalism is tested and matched against the circulation of struggles, commons and microcommunisms. Two worlds face to face with each other, or better, a world facing its negation. One that is trying to restore and uphold the existing order by facing the actual movement that seeks to abolish it.

We think that the most suitable name for this world is capitalism. We see it today as it asserts itself through accelerated restructuring and overly intensive processes of primitive accumulation, while being consolidated with the intensification of gender oppression, homophobia and masculinity. We experience first hand the restoration of order via a status of emergency, a shock doctrine and the manu militari management of social movements. Realities, such as widespread precarity, terrorizing labour conditions and unemployment is how this world manifests in our lives. More particularly, we witness this in gentrified metropolitan centers, in fortified suburbs, at the gold mines of Chalkidiki, at new witch hunts of immigrants. We also see it in the transformation of european countris into a vast concentration camp, a Dachau for immigrants, who have to surmount towering border fences, while at the same time, trafficking and ovary trade pass through border controls with ease. Let us not forget that this world also lies under the mask we wear to perform our gender and racial roles, under the phantasmatic objectivity of value that rests in our lives for some self-valorization. It is embodied in claims for intellectual property, in efforts to enclose freedom of the internet and it lives off deterministic pseudo-dilemmas whether one is for of against the memorandum (in Greece), sides with left or right patriotism, chooses between staying with the euro or embracing chaos.  All these are before us and they never fail to remind us of the grim outcome that is in store for us if we don’t stand our ground, if we don’t try to build collective disengagement routes.

On the other hand, we listen attentively for the echo of riots and uprisings around the globe to reach us, as their rough or sweet melodies are transmitted from one social place to the other. This sad world falls into doubt when we block its restructuring and deny to live a life in poverty. When we refuse to become more productive, to wake up early for work, to discipline our choices to  “highly esteemed degrees”, to be accredited merely by our work and how much time we spend doing it. Capitalism is judged when workers take over factories and their strike is above any kind of mediation mechanism. When schools are no longer places where capitalism can peacefully reproduce, as students take over them to miss class and therefore hinder the intensification of their lives. In times when class forms through collective struggle and in times when that class doubts its existence. When a square is under occupation, when people march in solidarity, work together in neighborhood collectives, furthemore in immigrants’ struggle for survival and dignity and when people comradely look at each other. Moreover, when people don’t pay the bus fare, when they refuse to pay the “charatsi” (special tax imposed on greek home owners via the electricity bill), when neighbors lock their electricity power boxes to prevent the electric company from cutting power off, and when they meet again to block hospital cashier desks. When we throw stones at a demonstration, when we take the initiative to reduce supermarket prices, when we block the circulation of commodities. When our bodies are meaningful, when we question our gender oriented roles and our sexuality, when we stop idolizing ourselves, when we smash the mirrors of normality and break out to live the life that was given to us. It is then when we make the world turn upside down and bring back home our firm belief that history does not write itself, but it is written by people. The issue then is to sort out those historical moments from which we can draw strength. Strength for refusing, strength for being creative. Alongside all these, there is also the patient building of a different way of doing things, the creation of different forms of social organization and collective struggle. Cooking and eating together, sharing metropolitan parks, places to meet and squats, vegetable gardens at former military camps, independently organized radio stations, organizing self study sessions and lessons, setting up printing facilities, educating through parity and solidarity procedures, living together in occupied buildings, sharing a network and a mutual support fund.

Starting from all these moves, some bigger or more apparent than others but all equally significant, we accept that they do not compromise capitalism as a whole. We nevertheless aim to find their common connections and their continuity among them, to detect those features that point to an eminent destruction of capitalism. What is precious are the communities we create for our struggle, the communist gestures, the attack at the capitalist reasoning. They are glimpses of what is yet to come. The total denial of what means to steal our lives, the demolition of a world that writhes in crisis. Some have named this communism. For us it is important to start uttering this word.

Aims, organization and content of Communismos 2.0 

In the above context we believe that in it is important in critical times like these to articulate our theoretical tools gained from our experience as political subjects in a number of people’s movements and from our knowledge of setting up multiple ventures. The proposed conference-festival Communismos 2.0 seeks to help towards that direction. Certainly our intention is far from considering Communismos to be a semi-institutionalized organ of struggling communities, of people who are in struggle, of commons, of insurgents everywhere. However, we share the agony for the need to collectively discuss on forms and contents of struggle, to meet as political subjects having possibly the opportunity to collectively negotiate as a movement our fighting ground. Picking up the thread from last year’s festival, we believe it is essential to continue this legacy of talking about movements, depositing views and contents. So, this year we take again the initiative to organize Communismos 2.0 in Thessaloniki (Greece) at Fabrica Yfanet squat, however we wish for collectives in other cities to take their own initiative to organize such a conference themselves.

At this point, before we unveil the proposed schedule of this year’s Communismos we find it imperative to present a brief review and critical evaluation of last year’s conference. Those three days last May (27-29/5/2011) had been full and enjoyable. Three days during which participants had the opportunity to meet, share experiences, exchange viewpoints and deposit their thoughts. Three days that helped the circulation and critical analysis of struggles, three days that contributed to people getting acquainted with new ventures and participating in a process, surely fragmental but also pleasant and useful, where they were given the chance to map the reasons for our movements and arm themselves with theoretical and analytical tools. We state here, that we are committed to distribute to this year’s participates full reports of last year’s talks and procedures.

Nevertheless, at this point we would like to mention some weaknesses or negligences that we would like to amend this year.

-The general concept of last year’s themes and introductions to talks, as they were instructed by our first call for participation. It is our great concern to finely define this year’s issues so that discussions become more specific, more usable and fruitful.

-At set discussions, the presentation of different ventures frequently included just a simple presentation of their basic lines. We would like this year’s discussions to be enriched beyond the requirements of a plain presentation of ones aims, and make an effort to take stock of our actions, track down the things that help us move forward as well as our inhibitions that take us back. In this way we can draw informed conclusions about the future.

-The way we organized our talks following a pattern of centralized events which included densely written, lengthy presentations has proven difficult to follow by many participants and therefore prevented people from more actively taking part in the discussions. So, this year we propose decentralized discussions in the form of parallel thematic “workshops”. The proposed format will encourage a more familiar and friendly, collective atmosphere that was hindered last year by lengthy and impersonal viewpoints.

-Last year’s “loose” planning with long delays preceding discussions and the rush at the end of them makes us accountable and responsible to keep this year a tighter time schedule, requiring early attendance and fixed closing times.

-Lastly, we will make sure we improve parallel, supporting structures, such as accommodation, collective cooking and dining, as well as more creative ways to enhance our child-care facilities.

According to everything said here, we invite political groups, collectives, base unions, neighborhood collectives, students’ groups to take part at Communismos 2.0 on 25th-27th May 2012 in Thessaloniki (Greece), at Fabrica Yfanet squat.

Schedule and Structure

By structuring this year’s conference we seek to make it as flexible as possible, more specific and more participatory. For this reason this festival is spread in three days. The focus of the first two days is on movements relating to production and reproduction and what surrounds them. At the last day the focus shifts to more theoretical issues, with the intention to reflect on what has been done, but maintaining the relative autonomy that theory must have. We propose to collectives that wish to take part to choose one or more of the scheduled theme discussions-workshops and prepare up to 15′ minutes talks so that there is plenty of time left for discussion. Furthermore, we urge participants to have their contributions in print so that delegates would be able to consult them during the discussion at any time. The suggested topics that follow are indicative and in no case final. Our intention for the schedule is to make it more specific as applications for participation and proposals by collectives start coming in.

Proposed schedule

Friday 25th May

The battle in-out of-and beyond employment

-Labour precarity – forms of action (strike, general strike, interventions, blockages, direct action, institutionalized negotiations and beyond them)
-The condition of unemployment, forms of organization and action
-Student and labour struggle at the university
-Labour and gender
-Immigration:
immigration and aspects of the immigrant movement
potential meeting points of struggle for immigrants and locals
-Cooperative forms of labour in a time of crisis (a critical approach)
                     

Saturday 26th May

Local movements, neighborhood collectives

-The possibilities and limitations of movements about the environment (landfills, mines, wind farms, dams and water projects fencing, biotechnology, etc.)
-Neighborhood collectives in struggle about health issues, electricity, municipal taxes, etc.
-The square occupation movement, “indignados”, an evaluation
-Structures of social solidarity and reproduction: their relation to resisting movements, their limits, contradictions and perspectives (collective kitchens, give-away bazaars, self-studying and social tutoring, barter structures, etc.)

Sunday 27th May

The meaning of communism

-Considering patriotism and national communities as a response to crisis
-Riots and uprisings as expressions of social unrest: their boundaries and the possibilities to overcome them
-Approaches to communism and its current strategies. Does communism lie in relationships based on sharing, in forming and defending what we have in common, in times of defetishisation or in the borderlines of today’s movements? Is it relevant today or a remnant of the past?
-Political and Social: limits and possibilities of political collectives and their relationship to social movements
-Estimates of restructuring: whether capital adopts as an immediate strategy the devaluation of labour, what are the long-term trends? (new technologies, new forms of exploiting social cooperation)


we look forward to your proposals by the 7th May 2012
contact e-mail: contact@communismos.com

let us not forget
«to spread anarchy – to live in communism».

Fabrica Yfanet
Thessaloniki, 4/4/2012
contact@communismos.com,
www.communismos.com

Κάλεσμα Communismos 2.0

Festival – Συνέδριο

 Communismos 2.0

από την κυκλοφορία του κεφαλαίου, της πατριαρχίας και του εθνικισμού

 στην κυκλοφορία των αγώνων, των κοινών και των μικροκομμουνισμών

25-27 Μαΐου 2012

στη Φάμπρικα – Υφανέτ

Κάτω Τούμπα – Θεσσαλονίκη

κάλεσμα για συμμετοχή

 Παρακολουθούμε αμήχανα τις ζωές μας να βουλιάζουν μέρα με τη μέρα. Ανεργία, τουμπεκί στο αφεντικό, μέτρα, διλήμματα, εκβιασμοί, νέα μέτρα, θυσίες, “δεν είναι τώρα καιρός για…”, πιο νέα μέτρα, απογοητεύσεις, ματαιώσεις, νεότατα μέτρα. Αυτό δεν είναι η κρίση άλλωστε; Η κρίση μοιάζει πλέον με μια κούφια σύμβαση, ένα κενό σημαίνον, μια ακόμη λέξη για να γκρινιάξουμε ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά. Πριν όμως αδειάσει από κάθε περιεχόμενο, η κρίση έπρεπε να νοηματοδοτηθεί κάπως αλλιώς. Τα μηχανάκια του θεάματος δούλεψαν στο φουλ αυτά τα χρόνια για να παρουσιάσουν την κρίση ως ξαφνική και αναπόφευκτη, ως ένα άσχημο απρόοπτο που “μας” κρούει τον κώδωνα του κινδύνου και το οποίο θα ξεπεράσουμε αν αφήσουμε τις παράλογες απαιτήσεις “μας” κατά μέρος και το ρίξουμε στη δουλειά, ως ένα φυσικό φαινόμενο που έρχεται σαν την καταιγίδα και θα φύγει λίγο-πολύ όπως μια δύσκολη μέρα που διαλύεται στο ηλιοβασίλεμα. Ωραία εικόνα, πράγματι, αλλά μας αφήνει στο σκοτάδι για τις αιτίες, τις συνέπειες και τις πολιτικές χρήσεις της κρίσης. Και πολύ περισσότερο, δε μας λέει τίποτα για το τι είναι τελικά αυτό που τίθεται σε κρίση, τι είναι αυτό που κρίνεται σήμερα. Ενάντια στη φυσικοποίηση και τις αποπροσανατολιστικές απλουστεύσεις γύρω από την κρίση, θεωρούμε ότι η κρίση γίνεται, συμβαίνει, οξύνεται και αντανακλάται στους καθημερινούς κοινωνικούς και ταξικούς ανταγωνισμούς. Μιλώντας για κρίση, αυτό που πρέπει να έχουμε σίγουρα κατά νου είναι η δυσκολία της καπιταλιστικής σχέσης να υπάρχει με τους όρους της. Αυτό που κρίνεται εδώ είναι η δυνατότητα του κεφαλαίου (ως σχέσης και ως αξίας-σε-κίνηση) να αναπαραχθεί, μαζί με τις κοινωνικές σχέσεις και τους ανθρωπολογικούς τύπους που γεννά και διαμορφώνει. Κρίση που αφορά βέβαια στο κράτος, στα αφεντικά, στους απέναντι, αλλά περιλαμβάνει κι εμάς ως κομμάτι αυτών των σχέσεων, ως τον εκμεταλλευόμενο πόλο της σχέσης-κεφάλαιο.
Ταυτόχρονα, όμως, η κρίση είναι ανοιχτή, κριτική κατηγορία· ευτυχώς  για εμάς, δε σημαίνει μόνο καταστροφή, αλλά και δυνατότητες. Σήμερα, πιο έντονα από ποτέ, πάνω στο γλιστερό έδαφος της κρίσης δοκιμάζονται και αναμετριούνται από τη μια η κυκλοφορία του κεφαλαίου, της πατριαρχίας και του εθνικισμού και από την άλλη η κυκλοφορία των αγώνων, των κοινών και των μικροκομμουνισμών. Δυο κόσμοι αντιμέτωποι. Ή καλύτερα, ένας κόσμος αντιμέτωπος με τη ζωντανή άρνησή του. Ένας κόσμος που προσπαθεί να αποκαταστήσει και να επιβεβαιώσει την υπάρχουσα τάξη του και μια πραγματική κίνηση που θέλει να καταργήσει την τάξη αυτή.
Προτιμούμε να αποκαλούμε αυτό τον κόσμο καπιταλισμό, το βρίσκουμε καλύτερο απ’ όλα τα ψευδώνυμά του. Βλέπουμε σήμερα τον κόσμο αυτό να επιβεβαιώνεται με την επιταχυνόμενη αναδιάρθρωση και την υπερ-ένταση των διαδικασιών πρωταρχικής συσσώρευσης. Να εδραιώνεται με την επίταση της έμφυλης καταπίεσης, της ομοφοβίας, της αρρενωπότητας. Βιώνουμε στο πετσί μας την αποκατάσταση της τάξης του που περνάει από το καθεστώς έκτακτης ανάγκης, το δόγμα του σοκ και τη manu militari διαχείριση της κοινωνικής κίνησης. Η έκφραση αυτού του κόσμου στις ζωές μας είναι η γενίκευση της επισφάλειας και η πίσω όψη της τρομοκρατίας της μισθωτής εργασίας, η ανεργία. Πιο συγκεκριμένα, τον βλέπουμε στην κυριλοποίηση του κέντρου της μητρόπολης, στα οχυρωμένα προάστια και τα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική.  Στα νέα κυνήγια μαγισσών στον Άγιο Παντελεήμονα, στη Ροτόντα, στα λιμάνια της Πάτρας και της Ηγουμενίτσας. Στη μετατροπή της ελλάδας σε ένα απέραντο νταχάου στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών και περίφραξης των  συνόρων, την ίδια στιγμή που το trafficking και το εμπόριο ωαρίων ξεπερνούν τους συνοριακούς ελέγχους. Ας μην ξεχνάμε πως ο κόσμος αυτός βρίσκεται επίσης στη μάσκα που φοράμε, στην επιτέλεση του φύλου και της φυλής, στη φαντασματική αντικειμενικότητα της αξίας που πατάει πάνω στις ζωές μας για να αυτοαξιοποιηθεί. Υπάρχει στην πνευματική ιδιοκτησία και τις περιφράξεις στο ίντερνετ και αναπνέει στα τελεολογικά ψευδοδιλλήματα μνημόνιο ή αντιμνημόνιο, δεξιός ή αριστερός πατριωτισμός, ευρώ ή χάος. Όλα αυτά είναι δυστυχώς εδώ και φροντίζουν να μας θυμίζουν τη ζοφερή έκβαση που μπορούν να πάρουν τα πράγματα αν εμείς δεν είμαστε εδώ, αν δεν προσπαθήσουμε να φτιάξουμε συλλογικές διόδους απεμπλοκής.
Από την άλλη, αφουγκραζόμαστε σε όλο τον πλανήτη την  ηχώ των εξεγέρσεων και των αναταραχών, οι οποίες μεταδίδονται άλλοτε σαν άγρια και άλλοτε σαν γλυκιά μελωδία από τον ένα κοινωνικό σχηματισμό στον άλλο. Ο θλιβερός αυτός κόσμος τίθεται εν αμφιβόλω όταν μπλοκάρουμε την αναδιάρθρωση και δε δεχόμαστε να ζήσουμε μια ζωή ακόμα πιο φτωχή. Όταν αρνούμαστε να γίνουμε πιο παραγωγικοί, να ξυπνήσουμε νωρίς το πρωί για τη δουλειά, να πειθαρχήσουμε στο αίτημα «πτυχία με αξία», να γίνουμε χρόνος εργασίας. Ο καπιταλισμός κρίνεται όταν οι εργάτες αποφασίζουν την κατάληψη του εργοστασίου και η απεργία ξεπερνά τους κάθε λογής μηχανισμούς διαμεσολάβησης. Όταν οι σχολές  παύουν να είναι τόποι καπιταλιστικής ομαλότητας και γίνονται κοινότητες αγώνα, όταν οι μαθητές καταλαμβάνουν το σχολείο για να χάσουν μάθημα και να μπλοκάρουν την εντατικοποίηση των ζωών τους. Στις στιγμές που η τάξη συμβαίνει μέσα στους αγώνες και σε αυτές που η ίδια αμφισβητεί τον εαυτό της. Στην κατάληψη της πλατείας, στην αλληλεγγύη των διαδηλωτών, στις συνελεύσεις γειτονιών, στους αγώνες των μεταναστών για ζωή και αξιοπρέπεια και στο βλέμμα το συντροφικό. Και ακόμα, όταν δε χτυπάμε το εισιτήριο στο λεωφορείο, όταν δεν πληρώνουμε τα χαράτσια, όταν οι γείτονες κλειδώνουν τα ρολόγια της δεη και μπλοκάρουν τα ταμεία των νοσοκομείων. Όταν πετάμε πέτρες στη διαδήλωση, όταν αυτομειώνουμε τις τιμές στο supermarket, όταν μπλοκάρουμε την κυκλοφορία των εμπορευμάτων. Όταν τα σώματά μας αποκτούν σημασία, όταν αμφισβητούμε τους έμφυλους ρόλους και τη σεξουαλικότητά μας, όταν παύουμε να είμαστε τα είδωλα του εαυτού μας, όταν σπάμε τους καθρέπτες της κανονικότητας και βγαίνουμε από τη ζωή που μας δόθηκε. Είναι τότε που αναποδογυρίζουμε αυτό τον κόσμο και επαναφέρουμε πεισματικά τη θέση πως η ιστορία δε γράφει ιστορία από μόνη της, οι άνθρωποι τη γράφουν. Το ζήτημα λοιπόν είναι να ξεδιαλέξουμε τις στιγμές εκείνες που μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη. Δύναμη αρνητική, δύναμη δημιουργική. Παράλληλα υπάρχει η υπομονετική οικοδόμηση ενός διαφορετικού τρόπου να κάνουμε πράγματα, η δημιουργία διαφορετικών μορφών κοινωνικής οργάνωσης και συλλογικού αγώνα. Οι συλλογικές κουζίνες, τα κοινά πάρκα στις μητροπόλεις, τα στέκια και οι καταλήψεις, οι λαχανόκηποι στα κατειλημμένα στρατόπεδα, τα αυτοοργανωμένα ραδιόφωνα, τα αντιμαθήματα και η αυτομόρφωση, τα τυπογραφεία, η διαπαιδαγώγησή μας σε διαδικασίες ισοτιμίας και αλληλεγγύης, οι καταλήψεις στέγης, τα δίκτυα και τα ταμεία αλληλοϋποστήριξης.
Ξεκινάμε από όλες αυτές τις κινήσεις, μικρότερες ή μεγαλύτερες, κάποιες πιο εμφανείς και άλλες πιο αθόρυβες, αποδεχόμενες πως δεν ανατρέπουν την καπιταλιστική ολότητα. Θέλουμε ωστόσο να αναζητήσουμε τις κοινές τους συνδέσεις και τις γραμμές συνέχειας ανάμεσά τους, να ανιχνεύσουμε τα χαρακτηριστικά τους εκείνα που δείχνουν προς την καταστροφή της ολότητας. Οι κοινότητες αγώνα που δημιουργούμε, οι κομμουνιστικές χειρονομίες, η επίθεση στη λογική του κεφαλαίου είναι πολύτιμα. Είναι τα σπαράγματα αυτού που είναι όχι-ακόμη. Της συνολικής άρνησης αυτού που μας αρνείται τη ζωή, της κατάργησης του κόσμου που τώρα κρίνεται. Αυτό κάποιοι το έχουν ονομάσει κομμουνισμό. Είναι για μας σημαντικό να αρχίσουμε να το αρθρώνουμε.

Στόχοι, Μορφή και Περιεχόμενα του Communismos 2.0

Στο παραπάνω πλαίσιο θεωρούμε ότι σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία είναι σημαντική η άρθρωση των θεωρητικών μας εργαλείων με τη ζωντανή εμπειρία των αγώνων και με τα πολλαπλά κινηματικά εγχειρήματα. Το προτεινόμενο συνέδριο-φεστιβάλ Communismos 2.0 έχει ως στόχο την παραπάνω συνάντηση. Φυσικά ξεκαθαρίζουμε ότι δεν υπάρχει καμία πρόθεση το Communismos να συγκροτηθεί ως ένα ημι-θεσμοποιημένο όργανο του κινήματος, των ανταγωνιστικών υποκειμένων, των κοινών, των εξεγερμένων ή ό,τι άλλο. Μοιραζόμαστε ωστόσο την αγωνία της συλλογικής διαπραγμάτευσης πάνω στους αγώνες, στις μορφές και τα περιεχόμενά τους, από ανθρώπους με κινηματικό προσανατολισμό, και απολαμβάνουμε τη δυνατότητα να φροντίζουμε για το έδαφος της συλλογικής αυτής διαπραγμάτευσης. Έχοντας ήδη, λοιπόν, από το περσινό φεστιβάλ-συνέδριο Communismos[1] μια παρακαταθήκη παρουσίασης αγώνων, κατατεθειμένων απόψεων και περιεχομένων, κρίνουμε σημαντικό αυτή η προσπάθεια να συνεχιστεί. Φέτος επιλέγουμε να πάρουμε ξανά τη πρωτοβουλία και να οργανώσουμε το Communismos 2.0 στη Θεσσαλονίκη, στους χώρους της κατάληψης Φάμπρικα-Υφανέτ, ωστόσο θα ήταν θεμιτό μελλοντικά η διοργάνωση του φεστιβάλ-συνεδρίου να οργανωθεί και από άλλες συλλογικότητες σε άλλες πόλεις.
Εδώ, πριν περάσουμε στη προτεινόμενη μορφή του φετινού Communismos, απαιτείται μια σύντομη αξιολόγηση-κριτική αποτίμηση του περσινού συνεδρίου-φεστιβάλ. Οι 27-29 Μάη του 2011 υπήρξαν για μας τρεις γεμάτες μέρες που τις χαρήκαμε και τις κατοικήσαμε. Τρεις μέρες κατά τις οποίες νιώθουμε πως δημιουργήθηκε μια «δημόσια σφαίρα» όπου αγωνιζόμενοι άνθρωποι συναντήθηκαν και μοιράστηκαν τις εμπειρίες τους, αντάλλαξαν απόψεις, κατέθεσαν σκεπτικά. Τρεις μέρες που βοήθησαν στην κυκλοφορία και την κριτική ανάλυση των αγώνων, στην αυτοπαρουσίαση και γνωριμία εγχειρημάτων και σε μια πρώτη και σίγουρα αποσπασματική γνωσιακή χαρτογράφηση των λόγων του κινήματος, των θεωρητικών εργαλείων και αναλύσεών του. Αναμφίβολα, μιλάμε για μια διαδικασία τόσο ευχάριστη όσο και χρήσιμη. Κατά τη διάρκεια του φετινού φεστιβάλ-συνεδρίου δεσμευόμαστε ότι θα διανεμηθούν τα πρακτικά όλων των περσινών συζητήσεων.
Ωστόσο, στο σημείο αυτό κρίνουμε πως πρέπει να τονιστούν ορισμένες αδυναμίες και αβλεψίες που δε θα θέλαμε να επαναλάβουμε.

• Η γενικότητα των περσινών θεματικών ενοτήτων και των εισηγήσεων, όπως αυτές υπαγορεύονταν από το πρώτο κάλεσμα,  θεμιτή και ίσως αναπόφευκτη για την πρώτη φορά, θεωρούμε ότι πρέπει φέτος να αποφευχθεί. Είναι μέλημά μας οι θεματικές των φετινών συζητήσεων να γίνουν πιο προσδιορισμένες και τα ζητήματα να συγκεκριμενοποιηθούν ώστε να καταστούν πιο κατανοητές, γόνιμες και αξιοποιήσιμες οι συζητήσεις.
• Η παρουσίαση των διαφόρων εγχειρημάτων σε κάθε συζήτηση είχε συχνά χαρακτήρα απλής παράθεσης. Θεωρούμε ότι οι φετινές συζητήσεις θα εμπλουτίζονταν εάν, πέρα από την παρουσίαση αυτού που κάνουμε, γινόταν και προσπάθεια να αποτιμήσουμε τη δράση μας, να ανιχνεύσουμε τα προωθητικά και τα ανασχετικά στοιχεία, να βγάλουμε συμπεράσματα για το μέλλον.
• Ο τρόπος διεξαγωγής των συζητήσεων με τις κεντρικές εκδηλώσεις και τις μακρόσυρτες και συχνά πυκνές εισηγήσεις, έδειξε πως δυσκόλευε την παρακολούθησή τους και απέτρεπε τον περισσότερο κόσμο από το να έχει πιο ενεργή συμμετοχή. Γι’ αυτό και επιδιώκουμε φέτος την αποκέντρωση των συζητήσεων, οι οποίες προτείνουμε να έχουν τον χαρακτήρα των παράλληλων θεματικών «workshops». Στην προτεινόμενη μορφή θα ενθαρρύνουμε τη δημιουργία ενός πιο οικείου-φιλικού και κατά το δυνατό «συνελευσιακού» κλίματος στο οποίο θα αποτρέπονται οι μακροσκελείς και απρόσωπες τοποθετήσεις.
• Ο περσινός «χαλαρός» προγραμματισμός με τις μεγάλες καθυστερήσεις που προηγούνταν των συζητήσεων και τη βιασύνη στο τέλος, μας καθιστά υπεύθυνες και υπεύθυνους να τηρήσουμε φέτος ένα πιο σφιχτό πρόγραμμα, με έγκαιρη προσέλευση και καθορισμένη λήξη.
• Τέλος θα μεριμνήσουμε να βελτιωθούν οι παράλληλες δομές υποστήριξης: στέγαση-δημιουργική φροντίδα παιδιών-συλλογική κουζίνα.

Με βάση το παραπάνω πλαίσιο καλούμε πολιτικές ομάδες, συλλογικότητες, σωματεία βάσης, συνελεύσεις γειτονιών, φοιτητικά σχήματα να συμμετάσχουν στο φεστιβάλ-συνέδριο Communismos 2.0 στις 25-27 Μαΐου 2012 στη Θεσσαλονίκη, στην κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ.

Δομή και Πρόγραμμα

Η δομή του φετινού συνεδρίου επιδιώκουμε να είναι όσο το δυνατό πιο ευέλικτη, συγκεκριμένη και συμμετοχική. Για το σκοπό αυτό το φεστιβάλ – συνέδριο δομείται σε τρεις μέρες. Οι πρώτες μέρες εστιάζουν σε αγώνες γύρω από την παραγωγή και αναπαραγωγή και σε σχετικά με αυτούς ζητήματα. Η τελευταία μέρα είναι περισσότερο θεωρητική, με μια διάθεση αναστοχασμού πάνω στα προηγούμενα, αλλά διατηρώντας τη σχετική αυτονομία που οφείλει να έχει η θεωρία αν δε θέλει να είναι απλή κατάφαση της πραγματικότητας. Προτείνουμε οι συλλογικότητες που επιθυμούν να συμμετάσχουν να επιλέξουν μια ή και περισσότερες από τις θεματικές ενότητες-workshops του προγράμματος και να προετοιμάσουν εισηγήσεις μικρότερες των 15 λεπτών ώστε να υπάρχει επαρκής χρόνος για συζήτηση. Επιπλέον, προτρέπουμε τις συλλογικότητες να έχουν τυπωμένες τις εισηγήσεις τους ώστε να διανέμονται μεταξύ των συνέδρων. Οι προτεινόμενες θεματικές που ακολουθούν είναι ενδεικτικές και οπωσδήποτε όχι καταληγμένες· η επιδίωξή μας είναι το πρόγραμμα να γίνει πιο συγκεκριμένο στην πορεία, μετά και τις απαντήσεις και προτάσεις των καλεσμένων συλλογικοτήτων.

Προτεινόμενο Πρόγραμμα

Παρασκευή 25 Μαΐου

Η μάχη εντός-εναντίον-και-πέραν της εργασίας

×

• Η επισφαλειοποίηση της εργασίας – μορφές δράσης (απεργία, γενική απεργία, παρεμβάσεις, αποκλεισμοί, άμεσες δράσεις, θεσμική διαπραγμάτευση ή ξεπέρασμά της)
• Η συνθήκη της ανεργίας, μορφές οργάνωσης και δράσης
• Φοιτητικοί και εργατικοί αγώνες μέσα στo πανεπιστήμιο
• Εργασία και Φύλο
• Μετανάστευση: Η συνθήκη της μετανάστευσης και οι όψεις αγώνα στην κίνηση των μεταναστών, Δυνατότητες συνάντησης ντόπιων και μεταναστών σε κοινούς αγώνες
• Συνεργατικές μορφές εργασίας τον καιρό της κρίσης (κριτική αποτίμηση)

                      

Σάββατο 26 Μαΐου

Τοπικοί Αγώνες, Αγώνες Γειτονιών

• Οι δυνατότητες και τα όρια των περιβαλλοντικών αγώνων (ΧΥΤΑ, μεταλλεία, αιολικά, φράγματα και έργα περίφραξης υδάτων, βιοτεχνολογίες κλπ)
• Αγώνες των συνελεύσεων γειτονιάς σχετικά με την υγεία, τη δεη, τα δημοτικά τέλη κ.α.
• Το κίνημα των πλατειών και οι αγανακτισμένοι -μια αποτίμηση
• Δομές κοινωνικής αλληλεγγύης & αναπαραγωγής: οι σχέσεις τους με διαδικασίες αγώνα, όρια, αντιφάσεις και προοπτικές (συλλογικές κουζίνες, χαριστικά παζάρια, αυτομόρφωση, κοινωνικά φροντιστήρια, ανταλλακτικά εγχειρήματα κλπ)

Κυριακή 27 Μαΐου

Το νόημα του Κομμουνισμού

• Θέσεις για τον πατριωτισμό και την κοινότητα του έθνους ως απάντηση στην κρίση
• Ταραχές και εξεγέρσεις ως εκφράσεις του κοινωνικού ανταγωνισμού: τα όρια και οι δυνατότητες για το ξεπέρασμά τους
• Προσεγγίσεις για τον κομμουνισμό και στρατηγικές στο σήμερα Ο κομμουνισμός βρίσκεται στις σχέσεις μοιράσματος, στη συγκρότηση και την υπεράσπιση των κοινών, σε στιγμές και διαδικασίες αποφετιχοποίησης ή στα όρια των σημερινών αγώνων; Είναι κίνημα του παρόντος ή του μέλλοντος;
• Το Πολιτικό και το Κοινωνικό: όρια και δυνατότητες των πολιτικών συλλογικοποιήσεων και η σχέση τους με την κοινωνική κίνηση
• Εκτιμήσεις για την αναδιάρθρωση: αν η άμεση στρατηγική του κεφαλαίου είναι η υποτίμηση της εργασίας, ποιες είναι οι μακροπρόθεσμες τάσεις; (νέες τεχνολογίες, νέες μορφές εκμετάλλευσης της κοινωνικής συνεργασίας)

αναμένουμε τις προτάσεις σας έως τις 7 Μαΐου 2012
στο e-mail: contact@communismos.com

και ας μην ξεχνάμε,
«να διαδώσουμε την αναρχία – να ζήσουμε τον κομμουνισμό».

Συντροφικά, κατάληψη Φάμπρικα – Υφανέτ
Θεσσαλονίκη, 4 Απριλίου 2012
contact@communismos.com,
www.communismos.com